واکاوی استراتژی‌های نخبه‌گریزی مدیران در سازمان‌های دولتی شهر همدان

با وجود تأکید بر بکارگیریِ منابع انسانی نخبه در تصمیم‌سازی‌ها و اجرای تصمیمات در سازمان‌های دولتی، در عمل، تعداد قابل توجهی از مدیران در سطوح مختلف، به دلایل گوناگون و با استراتژی‌های متفاوت، از بکارگیری و تعامل مؤثر با نخبگان طفره می‌روند. پژوهش اکتشافی-کاربردی حاضر با رویکردی آمیخته و با هدف واکاوی استراتژی‌های نخبه‌گریزی مدیران در سازمان‌های دولتی ایران انجام شده است. در بخش کیفی، داده‌های موردنیاز از طریق مطالعة کتابخانه‌ای منابع موجود و مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته با ۱۵ تن از خبرگان سازمان‌های دولتی شهر همدان و همچنین تحلیل محتوای کیفی مصاحبه‌ها جمع‌آوری شد. در بخش کمی، ابتدا با استفاده از روش دلفی فازی، اتفاق نظر خبرگان پیرامون استراتژی‌های شناسایی و دسته‌بندی شده، احصا و در ادامه، به منظور رتبه‌بندی استراتژی‌های کلی و استراتژی‌های مرتبط با هر یک از آنها، ۱۰۸ نفر از جامعه ۱۵۳ نفری خبرگان سازمان‌های دولتی شهر همدان (مطابق جدول مورگان) به شیوة تصادفی انتخاب شدند. ضمن اینکه پرسشنامه‌های جمع‌آوری شده برای رتبه‌بندی استراتژی‌ها با روش سوارا مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها نشان دادند مدیران از ۳۹ استراتژی در قالب ۴ استراتژی کلی به ترتیب اولویت: فردی، مدیریتی، سازمانی و شغلی، استفاده می‌کنند.

Keywords:

نخبه‌گریزی , مدیران , سازمان‌های دولتی , استراتژی