تحلیل فضایی و مکان‌گزینی ایستگاه های آتش‌ نشانی کلانشهر اصفهان

موجودیت‌ شهرها عموماً با سرویس‌دهی‌ و ارائه‌ خدمات‌ به‌ ساکنان‌ در محدوده‌ قانونی‌ و حریم‌شهرها آمیخته‌ است‌ و ایستگاه‌های‌ آتشنشانی‌ به‌ عنوان‌ مکان‌هایی‌ برای‌ استقرار و انتظار خودروهای‌آتشنشانی‌ و نجات‌، از جمله‌ مراکز مهم‌ و حیاتی‌ خدمات‌رسانی‌ در شهرها هستند که،‌ انتخاب بهترین مکان با دیدگاه فضایی برای ایجاد این مراکز ضروری می‌باشد. هدف از این پژوهش تحلیل فضایی ایستگاه‌های موجود در شهر اصفهان و مکان‌گزینی بهینه مراکز آتش نشانی در کلانشهر اصفهان می‌باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی است. در گام نخست مجموعه عوامل موثر بر مکان گزینی ایستگاه های آتش‌ نشانی با استفاده از آیین کار ضوابط مکان یابی ایستگاه‌های آتش‌نشانی شهری مؤسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران و سایر تحقیقات معتبر شناسایی و تدوین شده است. در این پژوهش از روش تحلیل شبکه فازی برای تعیین وزن هریک از معیارها و زیر معیارها استفاده شده است و هم‌پوشانی نهایی نقشه‌ها بصورت وزنی می‌باشد. از نظر کارشناسان بیشترین وزن به معیار فاصله از شریان‌های اصلی و فاصله از گره‌های ترافیکی تعلق دارد. نتایج نهایی این پژوهش نشان می‌دهد که، از بیست و چهار ایستگاه آتش‌نشانی شهر اصفهان، دوازده ایستگاه شهر اصفهان در پهنه‌های مناسب احداث شده است ، ده ایستگاه آتشنشانی شهر اصفهان در مکان‌های نامناسب احداث شده است و ایستگاه‌های شماره 23 و 24 در مناسب‌ترین مکان ایجاد شده است. با توجه به تراکم مناطق و درصد حوادث آتش‌سوزی در مناطق شهر اصفهان، نقاط انتخاب شده الویت‌بندی شده است نتایج نهایی الویت‌بندی نشان می‌دهد که، در مناطق هشت و ده شهر اصفهان نیاز به ایجاد ایستگاه‌های اتشنشانی بیش از سایر مناطق می‌باشد.

Keywords:

مکان‌گزینی , ایستگاه‌های آتش‌نشانی , مدل تحلیل شبکه فازی , شهر اصفهان