تناص قرآنی در دیوان عبدالرحیم بُرَعی
Publish place: Journal of Koranic Studies in Literature، Vol: 3، Issue: 6
Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 257
This Paper With 19 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_KORLU-3-6_005
تاریخ نمایه سازی: 2 بهمن 1399
Abstract:
قرآن کریم از زمان نزول تا زمان حاضر، بهخاطر وحیانی بودن و در نتیجۀ برخورداری از جمال لفظی و معنوی غیرقابل وصف، همواره الگوی بسیاری از شاعران و ادیبان بوده است. نظریۀ بینامتنی یا تناص در نیمۀ دوم قرن بیستم میلادی شکل گرفت که در ادبیات معاصر عربی با نامهای دیگری مانند النصوصیه، التداخل النصی، التعالق النصی و البینصیّه نیز شناخته میشود. «ژولیا کریستوا»، زبانشناس و پژوهشگر بلغاری، اولین کسی است که در نیمۀ دهه شصت میلادی این اصطلاح را به کار برد. عبدالرحیم برعی، شاعر یمنی، یکی از شاعرانی است که در دیوان خویش به وفور از الفاظ، اصطلاحات و مضامین والای قرآنی بهره برده است. جستار حاضر میکوشد با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به بیان نمونههایی از تناص در دیوان این شاعر بپردازد. تناص دارای روشهای فراوانی است که نویسندگان این مقاله روش مستقیم (المباشر) و غیرمستقیم (الداخلی) را برگزیدهاند. با بررسی این دیوان مشخص شد که وی گاهی از عین آیۀ قرآنی بهره برده، در پارهای اوقات این اصطلاحات را با تغییراتی جزئی در شعر به کار گرفته و نیز در بیشتر اشعار خویش از مفاهیم والای قرآنی استفاده کرده است.
Keywords:
Authors