تأثیر روابط خویشاوندی در همنوایی اجتماعی محبت‌بنیان از منظر قرآن

داشتن راهبرد برای ایجاد همنوایی اجتماعی بسیار مهم است. از قرآن استفاده می‎شود که بهترین همنوایی از طریق روابط خویشاوندی و ارحامی شکل می‎گیرد. رَحِم که مبدأ نسل بشر است، پیوندی ایجاد می‎کند که وابستگان به آن، به‌طور فطری به هم تمایل و احساس محبت دارند که زمینه مناسبی برای همنوایی است. همنوایی بیرونی و غیر منطبق بر فطرت، نمی‎تواند سنگ‌بنای جامعه فلاح‎مند انسانی باشد، زیرا انگیزه درونی پشتیبان آن نیست. براساس آیات و تبیین روایات، روابط خویشاوندی در ایجاد و تقویت ارکان همنوایی، یعنی بینش، عواطف و رفتار، تأثیر تجربه شده دارد و در صورت تقویت می‎تواند همه اعضای جامعه را چنان به هم نزدیک و پیوندهایشان را قوی کند که مانند جسد واحد شوند و هنجارشدن ارزش‎های عمومی و همنوایی اعضای جامعه بر ارزش‎ها سهل شود و مشارکت عمومی، تشریک‌مساعی و همکاری بر خیر و صلاح و احساس مسئولیت در برابر اعضای جامعه فراگیر گردد. در این پژوهش توصیفی تحلیلی، روش جمع‎آوری داده‎ها استفاده از منابع کتابخانه‎ای بوده و قرآن و تفاسیر آن و روایات همسو، منبع اساسی و محوری هستند. نتیجه مهم پژوهش نمایاندن درستی نظریه «نیاز جامعه به تقویت روابط خویشاوندی برای همنوایی مطلوب» است.

Keywords:

قرآن , روابط خویشاوندی , محبت , همنوایی اجتماعی