ضرورت آینده پژوهی و تاثیر آن بر برنامه ریزی درسی در مقطع ابتدایی

معلمان در میان دست اندرکاران نظام آموزشی، به عنوان کارگزاران اصلی صحنه ی تعلیم و تربیت و در زمره ی مروجان علم و پرورندگان روح علمی به حساب می آیند. این قشر از جامعه ی فرهنگی به ضرورت و بر اساس نیازهای حرفه ای خود، باید با بینش علمی آشنا باشند و کم و بیش از نتایج آن بهره مند شوند. یکی از شروط لازم برای تحقق هدف های نظام تعلیم و تربیت، دخالت دادن معلمان در شناخت مشکلات فرآیند یاددهی - یادگیری است و این ضرورت و نیاز در صورتی واقعیت می یابد که در آن ها در شناخت مشکلات و ارائه طریق فعال شوند و در جهت رفع موانع به طور آگاهانه قدم بردارند. این تصور و خیال که معلم به دیگران آموزش دهد و فاقد بینش علمی و آفرینندگی باشد و مجهز به بینش علمی و مساله یابی و روش حل مساله نباشد، خیالی است بس واهی و غیرعلمی. برنامه ریزی درسی واقع گرایانه وعملی مستلزم مشارکت کلیه نیروهای اثرگذار و درگیر در مراحل گوناگون تصمیم گیری است که در میان آنها، معلمان از اهمیت و جایگاهی ویژه برخوردارند. معلمان به سبب آشنایی با مسائل و نیازهای دانش آموزان و مدرسه و تجربیات ارزشمندی که در سایه تعامل با یادگیرندگان به دست می آورند، مهم ترین عنصر در موفقیت برنامه ریزی درسی هستند و در صورتی که در زمینه جایگاه، نقش و زمینه سازی مشارکت آنها در تصمیم گیری های مرتبط با برنامه درسی تاملی عمیق و جامع الاطراف صورت پذیرد، اثربخشی برنامه های درسی بهبود چشمگیر خواهد یافت در حوزه های مختلف مربوط به آموزش، برنامه ریزی درسی با در برداشتن مفهوم تفکر و محاسبه و پیشبینی قبل از عمل، رکنی اساسی و مهم به شمار می آید و چنانچه این مرحله در هر اقدام آموزشی به خوبی تدوین گردد، میتوان به آینده فعالیتهای آموزشی امیدوار بود . مراحل سه گانه تعیین هدف تعیین روش(انتخاب و سازماندهی محتوا) و ارزشیابی از اصول مورد اتفاق در برنامه ریزی درسی است و هیچ برنامه ای بدون توجه به این مراحل نمیتواند از صحت و اعتبار لازم برخوردار باشد.