بررسی اهمیت تولید مثل بشر و تربیت کودکان در فقه و حقوق اربعه

یکی از تمایلات ذاتی انسان ها که از نظر ماهوی با سایر موجودات حالت تقریبا مشابه ی دارد، علاقه به غیر هم جنس است، این امر در اسلام در قالب ازدواج مطرح و مورد تشویق قرار گرفته است. زن و مرد در اثر ازدواج در کنار یکدیگر احساس آرامش می کنند که این خود یکی از بهترین نعمت های خداوند متعال برای بشر است. جدای از ارضا مشروع میل جنسی، یکی دیگر از اهداف این پیوند، موضوع ایجاد نسل بشر و تربیت کودکان است که در کنار امر اول، موضوعی در خور اهمیت، تلقی می شود، داشتن فرزند، موجب تحکیم پیوندهای بین زن و مرد شده و نداشتن آن خانواده را با لرزش و تهدید مواجه می سازد. تولید نسل در درجه ای از اهمیت است و چنان جایگاه ویژه ای دارد که شارع به منظور تامین این هدف، نکاح و تمام احکام پیرامون آن را جعل کرده است، ولی از طرف دیگر، اقدام به نکاح و تولید نسل را بر افراد بشر واجب نکرده و راجع به موقعیت حکمی (اعم از استحباب و وجوب) تولید نسل، قایل به منطقه الفراغ بوده است؛ چراکه به جای الزام شرعی، گونه ای الزام تکوینی و فطری را پشتوانه تحقق غایت، مقرر فرموده است. به بیان دیگر، هرچند لازمه مهمل داشتن و موضوعیت پیدا کردن شریعت، وجود مخلوقات است و وجود مخلوقات مستلزم تولید نسل است، و تولید نسل فقط از طریق وقوع صحیح نکاح میان زن و مرد امکان دارد، اما شایسته نیست که ازدواج و حتی تولید نسل بر افراد واجب شود، بلکه با تدابیر حکیمانه اش مقدمات الزام تکوینی را مهیا کرده است.

Keywords:

تولید نسل , فقه , فقه امامیه , حقوق اربعه.