ضرورت ساماندهی حاشیه نشینی در کلانشهرهابا رویکرد توسعه پایدار

امروزه حاشیه نشینی در اطراف شهرهای بزرگ به عنوان چالش و معضل اساسی یاد می شود و بخشی از محله های زیادی در کلانشهرها به عنوان مناطق حاشیه نشین و بافت فرسوده هستند که با اسکان غیررسمی و بدون مجوز گروه بزرگی از مردم در مکانی در کناره شهر ما ایجاد شده اند. بعد از جنگ جهانی دوم یکی از مهمترین مسایل اجتماعی کشورهای در حال توسعه رشد و توسعه شتابان و ناهمگن شهرنشینی بوده است در اکثر کشورهای در حال توسعه آهنگ رشد سالانه جمعیت شهری بین ۵ تا ۸ درصد در نوسان بوده است. بدیهی است که این رشد انفجاری شهرنشینی و در پی آن پیدایش و رشد پدیده حاشیه نشینی، فرآیند مهاجرتهای مداوم داخلی، یعنی مهاجرت از روستاها به شهرها است که بازتاب اقتصادی اجتماعی و فیزیکی آن بصورت رشد گروه ها و جوامع حاشیه نشین ظاهر می گردد . هدف پژوهش حاضر ضرورت ساماندهی حاشیه نشینی در کلانشهرها با رویکرد توسعه پایدار و با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج بررسی ها نشان می دهد حاشیه نشینی معضلی است خود ساخته که انسان با بی برنامگی، بی عدالتی و عدم توجه به کرامت انسانی آن را ایجاد کرده است در این مقاله سعی در تحلیل و بررسی این پدیده شهری داریم، پدیده ای که هرکدام از نهادهای حاکمیتی و برنامه ریز بخشی از بار ایجاد آن را به دوش می کشند اما در عمل هرکدام دیگری را در ایجاد آن مقصر می دانند. و می توان گفت جدای از رویکردها و روش های برخورد با حاشیه نشینی و اسکان غیر رسمی، لحاظ کردن دیدگاه و نگرش ساکنین محلی از مهمترین مولفه های تاثیرگذار در فرآیند ساماندهی و توانمندسازی این سکونتگاه ها به شمار می رود.که باید برای حل ریشه ای بحران حاشیه نشینی سطح آموزش و پرورش را بالا برد، سطح باروری را کاهش داد و قطب های صنعتی را از شهرهای بزرگ به شهرهای کوچکتر منتقل کرد

Keywords:

ساماندهی , حاشیه نشینی , کلانشهرها , توسعه پایدار