سِلفی (خود نگاره) ؛ ظهور و تجلی فردیت در هنر معاصر
Publish place: Theoretical foundations of visual arts، Vol: 5، Issue: 2
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 278
This Paper With 16 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_VISUA-5-2_008
تاریخ نمایه سازی: 19 بهمن 1399
Abstract:
در سوبژکتیویته دکارتی، انسان محور اصلی حقیقت گردید و سوژه، اصالت یافت. اگرچه دکارت تحلیل خود را با من اندیشنده فردی آغاز میکند، اما در نهایت، به استنباطی کلی درباره انسان می‌رسد و فرد انسانی در محاق قرار می‌گیرد. این وضعیت در نظام‌های فکری پسادکارتی تداوم مییابد؛ تا در قرن نوزدهم با ظهور اندیشه‌های فردگرایانه اگزیستانسیالیست‌ها، تلقی نوع باورانه در باره انسان به چالش گرفته میشود و به فرد انسانی با تمامی ویژگیهای فردی‌اش توجه میشود. در وادی هنر،، هنرمندان اندکی پیش از شکل‌گیری جریان‌های فردگرایانه در عالم تفکر، با روش‌های گوناگون بازنمایی بر ویژگیهای فردی مدل، تاکید نمودند. خودنگاره‌های هنرمندان پسارنسانسی یکی از مهم‌ترین تجلیات این رویکرد فردمحورانه است. از طرفی، با اختراع دوربین عکاسی، تحول در تعریف هنر و به رسمیت شناخته شدن عکاسی به عنوان رسانه هنری، اشتیاق سراسری به خلق تصاویر مبتنی بر ویژگیهای فردی نیز گسترش مییابد. با رشد تکنولوژی و تولید تلفن همراه مجهز به دوربین‌های عکاسی، این هنر بیش از پیش فراگیر شده و پدیدهای بنام سلفی به‌عنوان یکی از تجلیات فردمحوری رایج، رونق بسیار مییابد. پرسش اصلی این مقاله، امکان بررسی فلسفی پدیده نوظهور سلفی از منظر فردگرایی جاری می‌باشد که طی مسیر پژوهش، به پرسشهای فرعی چگونگی سیر سوبژکتیویته دکارتی به فردگرایی، چرایی هنر نامیدن سلفی و چگونگی روند سیر آثار هنری انسانمحور به فردمحور پاسخ داده میشود. رویکرد این مقاله، رواج فردگرایی در اندیشه معاصر است که بر بستر آن تلاش میشود، پدیده سلفی مورد بررسی قرار گیرد. در این مقاله با واکاوی ریشه‌های فلسفی پدیده نوظهور سلفی، این نتیجه حاصل می‌گردد که، یکی از علل اقبال عمومی به این رسانه نوظهور، فردگرایی جاری در دوران معاصر منتج از سوبژکتیویته دکارتی است. پژوهش حاضر، پژوهشی کیفی است که به روش مطالعه کتابخانه‌ای اطلاعات گردآوری شده است.
Keywords:
Authors
مهدی خانکه
دکترای فلسفه هنر دانشگاه آزاد تهران شمال و عضو هییت علمی دانشگاه آزاد دماوند.
محمد شکری
استادیار، دکترای فلسفه عضو هییت علمی دانشگاه آزاد تهران شمال،تهران، ایران.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :