مفهومشناسی فردگرایی در ایران و نسبت آن با مفاهیم کلاسیک فردگرایی
Publish place: Sociology of Social Institutions، Vol: 7، Issue: 15
Publish Year: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 255
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_SSIMU-7-15_001
تاریخ نمایه سازی: 27 بهمن 1399
Abstract:
تفکر دربارهی مسائل اخلاقی عرصههای فرافردی که شامل عرصههای بینفردی و جامعهای میشود، میتواند نقاط عزیمت مختلفی داشته باشد. یک نقطهی عزیمت که مورد اقبال بسیاری از جامعهشناسان، روانشناسان، و برخی اخلاقشناسان در ایران قرار گرفته است، مقولهی فردگرایی و جمعگرایی بوده است. اهمیت و ضرورت مفهومشناسی فردگرایی و جمعگرایی، از آن روست که محققان ایرانی، علیرغم استفادهی بسیار از آنها، حداکثر به تعریفی کوتاه از این دو اصطلاح بسنده میکنند. هدف این مقاله، مفهومشناسی فردگرایی و جمعگرایی در ایران است. ابتدا به مرور و بررسی جایگاه فردگرایی و جمعگرایی در نزد شماری از محققان ایرانی میپردازیم، و تحلیل و استنباط خواهیم کرد که با چه شبکهای از مفاهیم پیوند دارند. برجسته بودن خودخواهی و منافع جمعی برای محققان ایرانی در بحث فردگرایی و جمعگرایی، سبب شده شمار قابل توجهی از محققان ایرانی در صدد جستجوی هماهنگی تأکید خود بر عنصر خودخواهی در فردگرایی ــو بعضاً عنصر توجه به منافع جمعی در جمعگراییــ با ایدهها و مفاهیم برخی متفکران غربی همچون توکویل و دورکیم برآیند. حاصل این بخش از مقاله این بوده که دربارهی فردگرایی بین فهم محققان کلاسیک جامعهشناسی و فهم محققان ایرانی عمدتاً تخالف وجود دارد تا توافق.
Keywords:
Authors
سیدعلی اصغری
استادیار فلسفه، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی