رابطه علی هوش هیجانی و خودکارآمدی با عملکرد تحصیلی از طریق میانجیگری انگیزش تحصیلی در دانش آموزان پایه دهم شهر اهواز

پیش زمینه و هدف: در هر نظام تعلیم و تربیت میزان پیشرفت تحصیلی دانش­آموزان یکی از شاخص­های موفقیت در فعالیت­های علمی است. هدف پژوهش حاضر آزمون الگوی رابطه علی هوش هیجانی و خودکارآمدی با عملکرد تحصیلی از طریق میانجی­گری انگیزش تحصیلی در دانش­آموزان پسر سال دهم دبیرستان­های شهر اهواز بود. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی- همبستگی، جامعه آماری را کل دانش­آموزان پسر سال دهم دبیرستان های شهر اهواز تشکیل دادند که به روش تصادفی چند مرحله­ای، ۳۶۴ دانش­آموز پایه دهم از بین نواحی دو و سه شهر اهواز به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر GSE-۱۷، پرسشنامه هوشهیجانی پترایدز و فارنهام و مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر  استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت. جهت آزمون روابط غیر مستقیم از آزمون بوت استراپ در دستور کامپیوتری ماکرو پریچر و هیز استفاده شد. یافته­ها: بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی با داده ها برخوردار بود. به طور کلی نتایج نشان داد که در کل نمونه تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها به جز مسیر خودکارآمدی به انگیزش بیرونی از لحاظ آماری معنی­دار بودند. همچنین نتایج نشان داد مسیرهای غیر مستقیم خودکارآمدی و هوش هیجانی با عملکرد تحصیلی از طریق انگیزش درونی و انگیزش بیرونی معنی­دار بودند. نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش، نشان داد که مدل پیشنهادی از نیکویی برازش خوبی برخوردار است و می­تواند در شناخت عوامل تاثیرگذار در عملکرد تحصیلی مفید باشد. همچنین، این مدل می­تواند به مثابه الگویی مطلوب برای تدوین برنامه­های پیشرفت تحصیلی مثمر ثمر باشد.

Keywords:

انگیزش تحصیلی , خودکارآمدی , عملکرد تحصیلی , هوش هیجانی