اثر یک دوره تمرینات پینگ‌پنگ با رویکرد شناختی بر توجه انتخابی و شدت لکنت کودکان مبتلا به اختلال لکنت رشدی

مقدمه: شواهد نشان می‌دهد که بین لکنت و ضعف در کنترل توجه رابطه مستقیمی وجود دارد و اختلال در تنظیم توجه ممکن است خطر ابتلا به لکنت مزمن را افزایش دهد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرینات پینگ‌پنگ با رویکرد شناختی بر توجه و شدت لکنت کودکان مبتلا به اختلال لکنت رشدی بود. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن مورد_منفرد از نوع  A-B-A-Bبود. دو پسر و یک دختر مبتلا به اختلال لکنت با دامنه‌ سنی 6 تا 7 سال به صورت هدفمند انتخاب شدند. مداخله شامل 24 جلسه تمرینات پینگ‌پنگ با هدف بهبود توجه انتخابی بود. توجه انتخابی و شدت لکنت به ترتیب توسط آزمون استروپ و مقیاس ارزیابی شدت لکنت ارزیابی شدند. در خط پایه متغیرهای مورد نظر توسط آزمون‌های استروپ و شدت لکنت اندازه­‌گیری شد (A). مداخله شامل 16 جلسه تمرینات پینگ‌پنگ بود و پس از هر جلسه متغیرها اندازه‌گیری شد (B). در خط پایه دوم به مدت یک ماه مداخله متوقف شده و تنها آزمون‌های استروپ و شدت لکنت از کودکان گرفته ‌شد (Achr('39')). سپس مداخله که شامل 8 جلسه تمرینات پینگ‌پنگ بود ادامه یافت و اندازه‌گیری‌ها جهت اطمینان از تأثیر مداخله ثبت گردید (Bchr('39')). یافته­‌ها: پس از تحلیل داده‌ها، نمودارها نشان داد که تمرینات پینگ­‌پنگ بر توجه انتخابی و شدت لکنت کودکان اثربخش بود. نتیجه‌­گیری: بنابراین به نظر می‌رسد بتوان از تمرینات پینگ‌­پنگ به عنوان یک روش تمرینی بدنی و ذهنی برای بهبود توجه و شدت لکنت در کودکان مبتلا به اختلال لکنت رشدی استفاده نمود.

Keywords:

Attention , Developmental stuttering , توجه , لکنت رشدی , فعالیت بدنی , گفتار