بررسی اثر حضور هم‌زمان عوامل کنتراست‌زای تصویربرداری و تکنسیوم-m99 جهت بالا بردن دز در درمان تومورهای سرطانی

سابقه و هدف: استفاده از رادیونوکلیدهای گسیلنده بتا و آلفا مانند ید-131و رادیوم-223 یکی از روش ­های درمان سرطان است. رادیونوکلئیدهای گسیلنده گاما به­ دلیل گسیل فوتون که جذب پایین در بافت داشته، کاربرد تشخیصی دارند. در این مطالعه، روشی نوین جهت امکان سنجی استفاده از تکنسیوم-m99 برای درمان سرطان پیشنهاد می­ گردد که در آن مواد با عدد اتمی بالا مانند ید پایدار و گادولونیوم، هم­ زمان با تکنسیوم-m99 جهت بالا بردن سطح مقطح جذب فوتون­ ها و در نهایت افزایش دوز بافت مورد نظر استفاده می­ شود. مواد و روش ­ها: در این مطالعه، تکنسیوم-m99 به موش­ ها تزریق، در فواصل زمانی مختلف کشته شدند و درصد دوز تزریقی در هر گرم از هر عضو اندازه­ گیری و داده ­های انسانی استخراج شد. سپس با وارد کردن مواد کنتراست­ زا (I،Gd) در غلظت ­های متفاوت در اندام­های هدف، میزان تغییر دوز دریافتی اندام­ها با استفاده از کد MCNPX محاسبه گردید. یافته­ ها: در حضور عوامل کنتراست­زا (I،Gd) در کبد و ریه با در نظر گرفتن فعالیت انباشت انسانی (حاصل از موش سالم) دوز حاصل افزایش یافته است. وجود عامل کنتراست­زا ید و گادولونیوم دوز را به مقدار قابل ملاحظه­ ای افزایش داد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد فاکتور افزایش دوز در ناحیه هدف در حضور عامل کنتراست ­زا افزایش و دوز در خارج از ناحیه هدف کاهش یافت. با توجه به افزایش دوز ناشی از حضور مواد کنتراست­ زا، از تکنسیوم-m99 در آینده به­عنوان رادیونوکلئید درمانی نیز استفاده کرد.

Keywords:

99mTcO-4 , Effective Dose , Treatment , Contrasting Agent , MCNPX simulation code , MIRD method , تکنسیوم-m99 , مواد کنتراست‌زا , دوز مؤثر , کد شبیه سازی MCNPX , روش MIRD