الگوی جامعه‌سازی اقلیت‌های شیعه؛ بازخوانی تجربه‌ی لبنان و نیجریه

هدف پژوهش حاضر مطالعه‌ی الگوی جامعه‌سازی اقلیت‌های شیعه براساس تجربه‌ی موفق لبنان است به‌نحوی که بتوان آن را در سیاست‌گذاری اقلیت‌های شیعه‌ی نیجریه به‌کار گرفت. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و اطلاعات به‌شیوه‌ی کتابخانه‌ای، اسنادی و مصاحبه با متخصصین لبنان و نیجریه گردآوری شده‌اند. یافته‌ها نشان می‌دهند دو نوع جامعه‌ی پراکنده و جامعه‌ی خودبنیاد در وضعیت شیعیان لبنان و نیجریه قابل تشخیص می‌باشند. اقلیت‌های شیعه در وضعیت پراکنده در چهار نظام فرهنگی، تعاملی- اقتصادی، سیاسی و اجتماعی با بحران‌های متعددی مواجه هستند که با کنش‌های شیعیان ارتباط مستقیمی دارند. ارتباط کنش و وضعیت پراکنده دو روی یک سکه می‌باشند که با یک‌دیگر هم‌افزایی دارند. شکستن چرخه‌ی هم‌افزایی موجود میان کنش‌های چهار نظام یادشده در  وضعیت پراکنده، نیازمند تدابیری است که این پژوهش به آن پرداخته است؛ این تدابیر موجب تکامل اقلیت شیعیان نیجریه به جامعه‌ی خودبنیاد شیعه در این کشور خواهد شد.

Keywords:

جامعه‌سازی , اقلیت‌های شیعه , لبنان , نیجریه , جامعه خودبنیاد