ارزیابی کارایی نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی به عنوان حامل پاکلی تاکسل در سرطان تخمدان: یک مطالعه برون تنی

 سابقه و هدف:با گسترش دانش پیرامون سرطان پیشرفت‌های زیادی نیز برای درمان آن صورت گرفته است. اثرات سمی داروهای شیمی­درمانی یکی از معضلات درمان به­ شمار می آید لذا دارورسانی به کمک نانوحامل‌ها به سبب تغییر فارماکوکنتیک دارو و هدف­یابی دقیق­تر به عنوان یکی از راهکارهای خوش‌آتیه در درمان سرطان و بیماری­‌های صعب­العلاج مطرح است. مواد و روش ­ها: نانوذرات مغناطیسی آهن با روش هم رسوبی ساخته شد. سپس با استفاده از روش آبدهی، فیلم نانوذرات لیپوزومی حاوی پاکلی‌تاکسل و نانوذرات مغناطیسی آهن تهیه گردید. نانوذرات از نظر اندازه، پتانسیل زتا، کپسولاسیون دارو و میزان رهش دارو و میزان سایتوتوکسیسیتی نانوذرات حاوی دارو با استفاده از آزمون MTT بر روی رده سلولی سرطان تخمدان A2780CP مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ ها: میزان کپسولاسیون دارو در نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی و لیپوزوم به ترتیب 97 و 96 درصد برآورد شد. مطالعات رهش نشان‌دهنده رهش پیوسته و کنترل شده دارو از نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی بود. نتایج MTT نیز نشان داد نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی حاوی پاکلی‌تاکسل نسبت به نانوذرات لیپوزومی حاوی دارو، سایتوتوکسیسیتی بالاتری علیه سلول‌های A2780CP اعمال کردند. بحث: نانوذرات بارگیری‌شده با داروهای ضدسرطان نسبت به داروی استاندارد می‌توانند به راحتی به غشاء سلول رسیده و غلظت دارو را در سطح سلول بالا ببرند، که این روند باعث بالارفتن غلظت دارو در داخل سلول شده و افزایش اثر دارو را به همراه دارد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از مطالعه نشان داد نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی نسبت به نانوذرات لیپوزومی، حامل مناسبی برای تحویل داروی پاکلی‌تاکسل به سلول های سرطان تخمدان A2780CP هستند.

Keywords:

ovarian Cancer , magnetic liposome , Paclitaxel , Cytotoxicity , سرطان تخمدان , نانوذرات لیپوزومه مغناطیسی , پاکلی­تاکسل , سایتوتوکسیسیتی