اثر بخشی آموزش شناختی – جبرانی بر کارکردهای شناختی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن

مقدمه: اسکیزوفرنیا یک آسیب شدید روانی توام با اختلال در کارکردهای شناختی است. لذا هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش شناختی جبرانی بر کارکردهای شناختی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن بوده است. روش کار: این پژوهش از نوع شبه آزمایشی، با بهره­گیری از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه انجام شده است. جامعۀ پژوهش حاضر تمامی بیماران اسکیزوفرن مزمن بستری در بیمارستان روانپزشکی رضاعی و نمونه‎ی پژوهشی را تمامی زنان و مردان بستری در این بیمارستان که قادر به همکاری بودند، تشکیل داده­اند. نمونه­گیری به صورت در دسترس و تعداد نمونه 20 نفر بود که به تصادف در دو گروه 10نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. به دلیل افت آزمودنی­ها تعداد هرگروه به 7 نفر کاهش یافت. برای معاینه‎ی شناختی بیماران از ابزار معاینۀ شناختی ادن بروک(2008) استفاده شده است، گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش شناختی جبرانی قرار گرفت و فرضیۀ پژوهش نیز از طریق آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری و تک متغیری محاسبه شد. نتایج: نشان دادکه آموزش شناختی جبرانی منجر به بهبود کارکردهای شناختی(به جز حافظه) در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن شده است(05/0>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، به کارگیری روش­های غیردارویی مانند آموزش شناختی جبرانی در بهبود عملکردهای شناختی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن توصیه می­شود.

Keywords:

اسکیزوفرنی مزمن , آموزش شناختی - جبرانی , کارکردهای شناختی