جهان اکبر و اصغر در شخصیت های انسانی در سه داستان مثنوی

مولانا در مقام یک معلم انسان ساز، با توجه به موقعیت های مختلف، روش های تربیتی خود را در قالب داستان های تمثیلی بیان کرده است. شیوه ی شخصیت پردازی، فضاسازی و بیان مافی الضمیر در داستان ها و قصه ها تبحر و هنر مولوی را در تربیت انسان کامل نشان می دهد. وی در هر داستان به آفرینش شخصیت هایی پرداخته که هر کدام در خود جهان اصغر و معنا و صورت باطن آنها جهان اکبر آن شخصیت است.مجموعه رفتارهای انسان شخصیت وی را شکل می دهد و شخصیت آدمی چیزی جز رفتارهای مثبت و منفی او نمی باشد.ساختار اسلیمی داستان های مثنوی به شکل گیری شخصیت های متفاوت در این شاهکار ادبی منجر شده است.در این پژوهش سعی شده است تا شخصیت از نظر اسلامی بررسی شده و سپس شیوه ی شخصیت پردازی مولانا در دو داستان دفتر سوم مورد بحث قرار گیرد.

Keywords:

مولانا , شخصیت-اسلام-جهان اصغر-جهان اکبر.