معنا، حضور و خدای زنده در جست‌وجوی تفسیرِ «المعنی هو اللّه»

در مقالات شمس تبریزی، در دو جا از دو تحریر مختلف، عبارتی کوتاه هست که در آن «معنا» همان «خدا» دانسته شده است. همین عبارت را مولوی نیز در مثنوی معنوی از قول «شیخ دین» آورده است و مضمون آن نیز بارها در معارف بهاء ولد تکرار شده است. در مقالۀ حاضر، نویسنده پس از مرور پیشینۀ تحقیق‌ها و تفسیرها دربارۀ گویندۀ آن عبارت و معنای آن، با طرح و شرح بخش‌هایی از نوشته‌های مستملی در شرح تعرّف، هجویری در کشف المحجوب و ناصرخسرو در زادالمسافر از یک‌سو و نیم‌نگاهی به نظریه‌ها و مفهوم‌پردازی‌های دریدا، آلستون و ویتگنشتاین از سوی دیگر، کوشیده است زمینۀ تفسیری دقیق‌تر از عبارت «المعنی هو اللّه» را فراهم ‌آورد. چنان‌که در مقالۀ حاضر شرح داده شده، عبارت مذکور مبتنی بر یک تلقی از مفاهیمِ دلالت و معناست و بهاء ولد، شمس و مولانا مخاطبانشان را به «حضورِ» خدا در جهان هستی توجه می‌دهند.  

Keywords:

معنا , خدا , حضور , نشانه , دلالت , بهاء ولد , شمس تبریزی , مولوی