گونه بندی هندسه های معماری فضاهای سبز پارک های معاصر تهران

پارک های معاصر تهران از حیث نوع برخورد با فرم بستر طراحی علی رقم برخورداری از بستر مشترک کلان مقیاس خود، تنوع زیادی در حوزه تناسبات و هندسه کلی خود دارند. باز شناسی این مهم و شناخت عوامل تاثیر گذار و روند تاثیرپذیری ادراک مخاطبان از این ویژگی در طراحی های موضوعات مشترک می تواند راه گشای معماران منظر در ایفاد پروژه های موفق آتی گردد. از این حیث، هدف اصلی پژوهش حاضر دسته بندی و شناخت الگوهای هندسی در پارک های مهم و شاخص تهران است. روش پژوهش در این مقاله با توجه به نیاز به موفولوژی پارک ها، از شیوه ترکیبی تفسیری - تاریخی در گام اول مستندنگاری از مشاهدات میدانی و استدلالی در گام تخمین عوامل موثر بر شکل گیری طرح های موجود برخوردار است. بر این اساس ابزار این پژوهش کیفی، مطالعات میدانی و بررسی نقشه ها و زوایای طراحی با استناد بر ادراک بصری محقق شده در کاربران استوار می گردد. بر اساس گونه شناسی انجام شده در پارک های معاصر تهران، هندسه کلی این فضاها، در درجه اول از الگوی راست خطی و مستطیلی متاثر از الگوهای باغ های ایرانی و در اولویت دوم از هندسه زاویه دار و منحنی به دلیل برخورداری از بستر طبیعی و شیب زمین تاثیرگرفته است. البته در مصادیقی این موضوع با توجه به تنوع بستر پارک به دلیل وسعت و طراحی مرحله ای به سمت طرح های اختلاطی از هندسه های متنوع نیز تمایل داشته است. از حیث نتیجه می توان چنین بیان نمود که عوامل دیگری همچون توپوگرافی بستر، پوشش گیاهی پیش از احداث پارک، مسیل های شهری و زمینه ناشی از ابنیه، مسبب این امر گردیده اند که پارک های ساخته شده از دهه سی تا نود شمسی در تهران در سه الگوی اختلاطی، طبیعت گرا، نوگرای ایرانی قابل تفکیک باشند.

Keywords:

طراحی هندسی , معماری منظر , طراحی پارک , تهران