بررسی فرزندخواندگی در حقوق موضوعه ایران

پذيرش کودکان بي سرپرست به فرزندی، خواه به منظور کمک بر آنان و خواه در جهت رفع نیازهای معنوی پدران ومادراني که به هر دلیل فاقد فرزند هستند، از سابقه ای طولاني تحت عنوان فرزندخواندگي در جوامع گوناگون برخورداراست که در زمانها و نظام های حقوقي، شرايط و آثار متفاوتي دارد. بي توجهي و کوته نظری به هريک از اين شرايط مي تواندآثار زيانباری برای کودک يا سرپرست داشته باشد. اين پژوهش در نظر دارد به بررسي و پاسخگويي مسائل و مشكلاتمربوط به نفقه، ارث، محرمیت و نسب بین سرپرست و فرزندخوانده از منظر فقه اسلامي و حقوق ايران بپردازد. تبنّي بهشیوه ی جاهلیت حرام است و جايز نیست افراد، فرزند ديگران را فرزند خود بدانند و احكام اولاد بر آن مترتّب سازند. مترتّبساختن احكام و آثار اولاد بر فرزندخوانده، موجب اختلاط انساب مي گردد و مفاسد بسیاری در پي خواهد داشت که هر کداماز آنها برای حكم به حرمت تبنّي، کافي است. فرزندخواندگي در حقوق اسلامي، منشا اثر نیست و آثار نسب بر آن مترتّبنمي گردد. بنابراين فرزندخوانده واجب النفقه نیست و از يكديگر ارث نمي برند، و تنها از راه هايي که اسلام دستور دادهمحرمیت حاصل مي شود. با بررسي اين ديدگاه ها و با توجه به قانون حمايت از کودکان و نوجوانان بي سرپرست و بدسرپرستمصوب 1392، اين نتیجه به دست آمد، که در حقوق ايران فرزندخواندگي به معني واقعي کلمه وجود ندارد و آنچه به ايننام خوانده مي شود همان سرپرستي از افراد بدون سرپرست يا بد سرپرست مي باشد.

Keywords:

فرزندخوانده , سرپرستي , حضانت , نسب , حقوق موضوعه ايران