ارزشیابی اثرات اجرای سیاست اسکان مجدد در نواحی روستایی مبتنی بر رهیافت معیشت پایدار (مورد مطالعه: بخش مرکزی شهرستان آوج)

جابه‌جایی به معنای "عمل مکان گزینی جدید" یکی از سیاست‌های اجرایی است که برای بازسازی پس از وقوع بلایای طبیعی یا انسانی اتخاذ می‌گردد. این بلایا به هنگام وقوع؛ معیشت جامعه آسیب‌دیده را به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. در این پژوهش سعی شده است که اثر این سیاست بر مؤلفه‌های معیشت پایدار در روستاهای آبدره، چنگوره و سعیدآباد از توابع بخش مرکزی، دهستان حصار ولی‌عصر در شهرستان آوج، مورد ارزشیابی قرار گیرد. روش پژوهش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی از نوع زمینه­یاب یا پهنا­نگر (پیمایشی) بوده و بر­اساس هدف کاربردی است. جامعه آماری مورد مطالعه خانوارهای سه روستای مذکور هستند. حجم نمونه از طریق فرمول کوکران مجموعاً 212 خانوار برآورد شد. برای انتخاب نمونه‌ها، از روش نمونه‌گیری تصادفی استفاده شد. برای جمع‌آوری داده‌ها و اطلاعات مورد نیاز، از روش‌های کتابخانه‌ای و میدانی، فن پرسشگری و ابزار پرسشنامه استفاده گردید. همچنین، از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس، رگرسیون و تحلیل­مسیر) و نرم‌افزار SPSS برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده گردید. بر­اساس یافته‌های پژوهش این نتیجه حاصل شده است که اجرای سیاست اسکان مجدد- در چارچوب اقدام جابجایی – تا حدودی توانسته زمینه‌ساز ارتقای مؤلفه‌های معیشت پایدار در روستاهای جابه­جا شده شود. تحلیل وضعیت معیشت­پایدار به تفکیک مؤلفه‌های آن نشان داده است که؛ سرمایه فیزیکی از وضعیت خوبی برخوردار است؛ سرمایه‌های طبیعی، مالی و اجتماعی دارای وضعیت متوسط هستند و سرمایه انسانی در وضعیت نامناسب قرار دارد.

Keywords:

سیاست اسکان مجدد , جابه جایی , ارزشیابی , معیشت پایدار , شهرستان آوج