بررسی معماری و پروتکل های شبکه IPN

اینترنت فضایی مهمترین گام در ارتباطات عصر جدید می باشد. همانگونه که امروزه ارتباطات بر روي کره زمـینوسـ یع تـر می شود و امکانات بیشتري را در اختیار بشر قرار می دهد و میزان خطاها و آسیب ها را کمتر میکنـد ، توسـعه شـبکه هـاي ارتباطی به فضا و دیگر سیاره هایی مانند ماه یا مریخ می تواند بسیار مهـم باشـد. زیـ را هـم میـزان دانـش بشـر را در مـورد اکتشافات فضایی با سرعت بیشتري فراهم می کند و هم از سوي دیگر، به فضانوردان امکـان اسـتفاده از انترنـتی و ارتبـاط موثرتر با زمین را فراهم می نماید.به مجموعه ارتباطات بین ماهواره ها در مدارات مختلف و ارتباطات بین آنها با زمین و ایسـتگاه هـای فضـایی بـراي تبـادل اطلاعات، شبکه هاي بین سیاره اي ” Inter Planetary Network “ یا به اختصار ”IPN“می نامند. این شـبکه هـا از لحاظ ساختاري و پروتکلی متفاوت از شبکه هاي زمینی هستند و با چالش هاي متفاوتی مانند تاخیر انتشار بسیار بـالا در حـد دقیقه و ساعت، تفاوت در پهناي باند ارسال و دریافت و غیر همزمان بودن آنها، ازدحام و غیره روبرو هستند. ایران به عنـوان هشتمین کشور داراي فناوري هاي هوا و فضا می تواند با ورود به تحقیقات در این شبکه هاي نوین گامی بزرگ را در انتقـال اطلاعات شبکه هاي فضایی خود و همچنین ارتقاء سطح فناوري هاي فضایی خود بردارد. در این مقاله به معرفی این شـبکه ها می پردازیم و آنها را از دیدگاه معماري و پشته هاي پروتکلی مورد بررسی و ارزیابی قرار می دهیم.