زوال شخصیت عیار در داستان حسین کرد شبستری

داستان­های مربوط به پهلوانان و عیاران، محبوب­ترین داستان­های شفاهی عامه هستند که اغلب مدت­ها پس از روایت به­صورت مکتوب درآمده­اند. ابومسلم­نامه، حمزه­نامه و سمک عیار از قدیم­ترین این داستان­ها هستند و حسین کرد شبستری از جمله داستان­های عیاری نسبتا متاخر و از داستان­هایی است که در دوره صفویه روایت شده ­است و آن را ادامه سنت عیاری و نقل شفاهی داستان­ها دانسته­اند. با وجود این، بررسی داستان حسین کرد، نشان می­دهد که شخصیت عیار این داستان با عیار داستان­های پیش از آن، تفاوت­های ظاهری و رفتاری معناداری دارد. این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی این تفاوت­ها پرداخته ­است و نتایج این بررسی نشان می­دهد که حسین کرد، پهلوانی عامی، تک­رو و فاقد ظرافت­های رفتاری عیارانی مثل سمک است و برخلاف عیاران پیش از خود که بازیگرانی هنرمند و نمونه کامل پهلوانان آگاه، دانشآموخته، زبان­آور و زیرک­اند، فاقد زیرکی و دوراندیشی، توانایی­ها و ظرافت­های زبانی و مهارت­های سخنوری است.

Keywords:

داستانهای پهلوانی عامه , حسین کرد شبستری , آیین عیاری , شخصیت عیار