فرآیند منطقهگرایی و تاثیر آن در استحکام ساخت درونی نظام

استحکام ساخت درونی نظام، در تعامل با محیط راهبردیآن شکل میگیرد. جمهوری اسلامی ایران با آرمان‏ها و ارزش‏های ساختاری، هنگامی از ساختارتثبیتشدهای برخوردار میگردد، که بتواند بهعنوان بازیگری فعال در چارچوب اصول وقواعد تعریفشده منطقه‏ای و نظام بین‏المللی، به بازی خود استمرار و استحکام بخشد.هدفاصلی این تحقیق، تبیین چگونگی تاثیرگذاری فرآیند منطقهگرایی بهعنوان یکی از مولفه­های سیاسی قدرت ملی، در استحکام ساخت درونی نظام ولایی جمهوری اسلامی ایراندر منطقه میباشد. این تحقیق برمبنای دستاورد از نوع کاربردی، برمبنای اهداف و ماهیت،از نوع پیمایشی، توصیفی و تحلیلی و برمبنای نوع دادههای مورداستفاده از نوع آمیختهاست. فرضیه این تحقیق به این شکل بیان گردیده، چنین به نظر میرسد، فرآیندهای منطقهگراییج.ا.ایران در ۴ مولفهی همافزایی جوامع اسلامی، احیا هویت جهان اسلام، تامین منافعملی و مقابله با پروژه شیعه هراسی، موجبات استحکام ساخت درونی نظام را در بعد سیاسیفراهم میآورد." جامعه آماری تحقیق حاضر را فارغالتحصیلان گرایش روابط بینالمللو علوم سیاسی دانشگاههای مستقر در تهران به تعداد ۱۰۰ نفر تشکیل میدهند که با استفادهاز فرمول کوکران تعداد ۳۲ نفر بهعنوان حجم نمونه تعیین گردیدند. نتایج حاصل از اینپژوهش، بیانگر این است که جمهوری اسلامی ایران بهمنظور تثبیت ساختارهای بنیادی نظام،باید در معادلات سیاسی منطقه‏ای و در سیاست خارجی خود بهگونهای حضور فعال داشتهباشد که اجازه‏ ندهد رفتاری در همسایگی این کشور شکل گیرد که منافع ملی و ارزش‏هایحیاتی آن را هدف قرار دهد. در این میان فرآیند منطقهگرایی، عاملی انکارناپذیر در افزایشقدرت ملی و افزایش و استحکام ساختار درونی نظام است.

Keywords:

منطقهگرایی , قدرت ملی , وزن ژئوپلیتیکی , ساختار درونی نظام