تاثیر ائتلاف راهبردی امارات و رژیم صهیونیستی بر امنیت خلیج فارس

روابط اعراب و رژیم صهیونیستی را میتوان از مهمترین مسائل امنیتی چند دهه اخیر جهان اسلام دانست. مسئلهای که ابتدا با اتحاد و ائتلاف اعراب علیه رژیم صهیونیستی همراه بود و حتی به جنگهای چندگانه منتهی شد؛ اما با شکست اعراب در این جنگها و نیز نبود رهبران کاریزماتیک همچون ناصر، در ادامه دامنه تنشها بهتدریج به سمت و سوی تنشزدایی و حتی برقراری روابط منجر شد. در این مقاله هدف بررسی و تجزیه و تحلیل ازسرگیری روابط دوباره میان امارات و رژیم صهیونیستی و تاثیر آن بر امنیت خلیج فارس است. یافتههای مقاله با استفاده از نظریه موازنه تهدید و بهرهگیری از روش تحلیلی ـ توصیفی و منابع مکتوب و مجازی نشان میدهد که: ۱. گسترش مرجعیت نظامی جمهوری اسلامی ایران در منطقه بهویژه در پساداعش ۲. نبود وابستگی صرف به امریکا بهویژه در زمینههای نظامی و امنیتی ۳. رقابتهای شدید امیر دوبی و ابوظبی بر سر سیاستگذاری آینده امارات ۴. مزایای اقتصادی صهیونیستها از حضور در امارات (نفت، استفاده از پایگاههای نظامی امارات و فروش تسلیحات نظامی) ۵. موفقیت ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری امریکا از دلایل شکلگیری ائتلاف راهبردی امارات و رژیم صهیونیستی است. پیامدهای این مسئله را میتوان در چهار بعد کلان مورد مداقه قرارداد. نخست؛ عادیشدن تدریجی روابط سیاسی اعراب غرب آسیا با رژیم صهیونیستی؛ دوم تعمیق بحران ناامنی برای امارات متحده عربی؛ سوم؛ تشدید دامنه ناامنیها برای جمهوری اسلامی ایران و چهارم نفوذ بحران ناامنی به مرزهای تمام کشورهای منطقه بهویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس.

Keywords:

امارات متحده عربی , رژیم صهیونیستی , توافقنامه همکاری , موازنه تهدید , جمهوری اسلامی ایران