اثربخشی مداخله مددکاری اجتماعی مبتنی بر رویکرد تلفیقی( زوج درمانی یکپارچه نگر و روان درمانی مثبت نگر) بر سازگاری زناشویی و بخشش در زوجین دارای روابط فرازناشویی

پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی مداخله طراحی شده (ترکیب زوج درمانی یکپارچهن گر و روان درمانی مثبت نگر) بر بخشش و افزایش سازگاری زناشویی پرداخته است. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری از بین زوجین مراجعه کننده به کلینیکهای مشاوره و مددکاری اجتماعی شهرستان اسلامشهر بودند و ۳۰ زوج (۳۰ نفر مرد و ۳۰ نفر زن)، به صورت در دسترس انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ زوجی (گروه آزمایش و گروه گواه) قرار گرفتند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر و پرسشنامه بخشش ری استفاده شد. در اجرای مداخله درمانی، گروه آزمایش به مدت پانزده جلسه به شیوه فردی، مداخله طراحی شده را دریافت کردند، درحالی که گروه گواه هیچ گونه مداخلهای دریافت نکردند. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از اثر بخشی رویکرد مداخلاتی بر افزایش سازگاری زناشوی و افزایش بخشش بین زوجین بود. مجذور اتا نشان داد ۹/۹۷ % واریانس متغیر بخشش و ۳/۹۳ % واریانس متغیر سازگاری توسط این رویکرد مداخله ، تبیین میشوند.

Keywords:

روابط فرازناشویی , مداخله مددکاری اجتماعی , زوج درمانی یکپارچه نگر , روان درمانی مثبت نگر