اثر دو شیوه تعدیل تمرین بر نسبت هورمونی آنابولیک به کاتابولیک و عملکرد شناگران مرد جوان

مقدمه: تیپر به دوره ای از تمرین اطلاق می شود که به مدت چند روز تا چند هفته قبل از رقابت، به تدریج از حجم تمرین کاسته شده، اما در این مدت شدت تمرین در سطح بالا حفظ می شود. با وجود استفاده گسترده از تعدیل تمرین، اطلاعات اندکی در مورد چگونگی تاثیر تغییرات حجم و شدت تمرین و سازگاری ناشی از آن وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر دو شیوه تعدیل تمرین بر تعادل هورمونی آنابولیک به کاتابولیک و عملکرد شناگران مرد جوان بود. مواد و روشها: در این مطالعه نوع نیمه تجربی ۱۲ شناگر مرد جوان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس آخرین رکورد خود به دو گروه تعدیل تمرین دو مرحله ای(۶ نفر)  و تعدیل تمرین تدریجی(۶ نفر) تقسیم شدند. عملکرد و نمونه­های خونی قبل و پس از ۲ هفته تعدیل تمرین، برای ارزیابی نسبت تستوسترون به کورتیزول گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون­های تی زوجی و کوواریانس استفاده شد. یافتهها: پس از ۲ هفته تعدیل تمرین، نسبت تستوسترون به کورتیزول در هر دو گروه در مقایسه با پیش آزمون کاهش یافته بود، ولی میزان کاهش فقط در گروه تعدیل تمرین دو مرحله ای معنی دار بود (۰۲۲/۰= P). اما عملکرد در هر دو گروه در مقایسه با پیش آزمون افزایش یافته بود (۰.۰۲۸=P)، ولی تغییرات عملکرد و نسبت تستوسترون به کورتیزول در آزمودنی­های گروه تعدیل تمرین دو مرحله ای در مقایسه با گروه تعدیل تمرین تدریجی معنی داری نبود. نتیجهگیری: به طور کلی میتوان عنوان کرد هر دو شیوه تعدیل تمرین (دو مرحله ای و تدریجی)، ضمن بهبود عملکرد، تاثیری بر تعادل هورمونی آنابولیک به کاتابولیک شناگران نداشت.

Keywords:

tapering , hormone balance , swimmers , تعدیل تمرین , تعادل هورمونی , شناگران