سازوکار اعتماد مردم به عملکرد دولت در شرایط شیوع کرونا

امروزه شیوع ویروس کرونا در ایران و سراسر جهان تبدیل به یک مسئله اجتماعی شده و به نوبه خود جایگاه، کارکرد و اهمیت نهاد دولتها را نیز آشکار نموده است. این مقاله با هدف تحلیل جامعهشناختی اعتماد مردم به عملکرد دولت در شرایط شیوع کرونا از نظریههای زتومکا و برناد باربر استفاده گردیده است. روش تحقیق پژوهش «پیمایش» بوده و جامعه آماری آن را افراد ۱۵ سال به بالای کشور در سال ۱۳۹۹ تشکیل میدهند. از طریق فرمول کوکران حجم نمونه تحقیق برابر با ۱۶۰۰ نفر برآورد گردیده و شیوه نمونهگیری از نوع «نمونهگیری چندمرحلهای» میباشد. یافتهها نشان میدهد که بحث اعتماد به عملکرد دولت هم متوجه مجموعهای از رفتارها و انتظارات ابزاری نسبت به نظام سیاسی و نیز بعد ارزششناختی اعتماد در قبال نظام سلامت میباشد. به طور مشخص و متاثر از ایده نظری زتومکا، اعتماد مردم کشور به نظام سیاسی از نوع «اعتماد ابزاری» بوده که کماکان در سطح «اعتماد پایه» میباشد؛ در مقابل، اعتماد به نظام پزشکی و سلامت که اعتمادی مبتنی بر انتظارات اخلاقی و نیز «اعتماد ارزششناختی» میباشد، در حد بسیاری افزایش یافته است. همچنین در بررسی اعتماد مردم به عملکرد مجموعه دولت مشخص شد که مولفههای اعتمادساز از معرفهای هر دو نوع اعتماد تشکیل میشود؛ به عبارتی مردم وقتی وارد تعامل و همکاری با مجموعه دولت میشوند بتدریج به رعایت رفتارهای بهداشتی فردی و جمعی میپردازند و از حجم انتقادات کاسته میشود که به نوبه خود زمینههای همکاری مردم را فراهم میسازد.

Keywords:

اعتماد اجتماعی , عملکرد دولت , بحران کرونا , اعتماد ابزاری , اعتماد ارزششناختی