بررسی آزمایشگاهی تاثیر شکل مهار بر جابهجایی دیوار پایدارسازی شده با مهار مارپیچ

مهارهای مارپیچ از روشهای نوین در پایدارسازی دیوارهها و ساخت دیوارهای حایل هستند. در این پژوهش تاثیر شکل مهارهای مارپیچ بر جابهجایی دیواره پایدارسازی شده با این روش از نظر آزمایشگاهی بررسی شده است. بدینمنظور از ۴ نوع مهار مارپیچ با قطر و تعداد صفحات مارپیچ متفاوت برای پایدارسازی دیواره استفاده شده است. برای بررسی میزان جابهجایی و تغییراتی که در مراحل مختلف خاکبرداری در مدلسازی فیزیکی رخ میدهد از روش سرعتسنجی تصویری ذرات (PIV) استفاده شده و عکسهای گرفته شده از مراحل مختلف تجزیه و تحلیل و مقایسه شده است. با توجه به نتایج حاصل از آزمایشهای انجام شده میتوان بیان کرد که در شیب پشت (back slope) ۲۰ درجه، میزان جابهجایی تاج دیواره با کاهش تعداد صفحههای مارپیچ و قطر آنها افزایش مییابد، در نتیجه میزان جابهجایی مجاز دیواره تعیین کننده نوع مهار مارپیچ استفاده شده است. با توجه به اینکه در شیب پشت ۲۰ درجه مهار مارپیچ دارای ۳ مارپیچ کمترین میزان جابهجایی را در تاج دیواره ایجاد میکند و جابهجایی رخ داده از دیوار پایدارسازی شده بهروش میخکوبی کمتر است، در زمان وجود سربار استفاده از روش مهار مارپیچ بهجای میخکوبی منطقی بهنظر میرسد.

Keywords:

helical anchor , wall , horizontal displacement , particle image velocimetry , stabilization , sandy soil , Soufian region in east Azerbaijan province of Iran. ,  مهار مارپیچ , دیوار , جابهجایی افقی , سرعتسنجی تصویری ذرات , پایدارسازی.