سنجش و ارزیابی میزان تحقق پذیری طرح جامع شهری صفاشهر

طرح های جامع شهری به عنوان راهنمای توسعه شهرها، از اهمیت ویژه ای در سلسله مراتب برنامه ریزی شهری برخوردارند. این طرح ها که مهمترین ابزار هدایت و توسعه نظام مند شهرها می باشند علی رغم حدود نیم قرن سابقه در ایران، تاکنون جایگاه مناسب و لازم را در نظام برنامه ریزینیافته است. یکی از اقداماتی که می تواند در جریان اصلاح روندهای نادرست و مشکلات طرح جامع مورد توجه قرار گیرد ارزیابی میزان تحققپذیری این طرح ها است به نحوی که مشخص شود چه میزان پیشنهادهای مطرح شده در آنان به مرحله اجرا رسیده و محقق شده اند. در همینراستا، پژوهش حاضر به بررسی میزان تحقق پذیری طرح جامع مصوب سال ۱۳۹۰ شهر صفاشهر می پردازد. روش پژوهش اتخاذ شده توصیفی-تحلیلی بوده که از مطالعات کتابخانه ای، بررسی های میدانی، ابزار پرسشنامه و نظرات متخصصان ذیربط با موضوع جهت حصول اهداف آن بهرهگرفته شده است. همچنین به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از دو تکنیک فرآیند تحلیل شبکه ای (ANP) و دوقطبی فاصله ایاستفاده شده است. بر اساس یافته های پژوهش، میزان تحقق پذیری طرح جامع شهر صفاشهر ۶/۷۷۱ به دست آمد که نشان می دهد پیشنهادهایآن در حد نزدیک به مطلوب محقق شده است. همچنین در بین مولفه های تحقق پذیری با توجه به امتیازات به دست آمده حوزه جمعیتی-اجتماعی با امتیاز ۲.۶۰۱ بیشتری ن تاثیر را در محقق شدن پیشنهادهای طرح جامع شهر صفاشهر داشته است.

Keywords:

ارزیابی , تحقق پذیری , طرح جامع , صفاشهر