مطالعه نگرش والدین و معلمان از حق بازی کردن کودکان

بازی کردن فعالیتی برای تفریح و ســرگرمی کودکان اســت. بازی کردن اغلب با رفتارهای مثبت همراه اســت که باعث تقویت بقا و کیفیت زندگی میشـــود. مهمتر از ســـرگرمی، بازی کردن ارتباطات اجتمعی و حس تعلق را در کودکان ایجاد میکند. امروزه بازی برای رشد کودک آنقدر مهم است که به عنوان حق هر کودک شناخته شده است. بازی زمینه ی پیشرفت و آماده سازی کودک را از نظر جســمی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی برای تجربیات و چالشهای زندگی فراهم میکند و ارتباط تنگاتنگی با ســلامت روانی-اجتماعی و شناختی وی دارد. با توجه به اهمیت بازی، پزوهش حا ضر به مطالعه چگونگی نگرش والدین و معلمان به بازی پرداخت و همچنین مقایسه ای در زمینه ساختار بازی کودکان از دید معلمان و والدین انجام پذیرفت. نمونه آماری به شیوه در د سترس از بین معلمان و والدین کودکان پیش دبســـتانی تا ســـوم ابتدائی بندرعباس انتخاب و دو مقیاس ادراک از بازی برانت (۲۰۱۳) و پرسشنامه محقق ساخته آگاهی از بازی کودک توسط گروه نمونه تکمیل شد. نتایج نشاندهنده آگاهی والدین از حق بازی کودک به عنوان مســیر ارتباط با کودک و همچنین مشــارکت در بازی کودک بوده اســت. معلمان نیز از اهمیت نقش بازی در کنار درس و یادگیری آ گاهی دارند و بازی در کلاس درس را اتلاف و قت نمیدانند. همچنین وا لدین و معلمان بازی را کارکودک، فعالیتی لذت بخش و ســرگرمی تلقی نموده که در رشــد جســمانی، شــناختی، اجتماعی و خلاقیت کودک موثر اســت. نتایج مقایســه ادراک والدین و معلمان از بازی نیز نمایانگر وجود تفاوت رد دو بعد آزادی و ایمنی اسـت که معلمان در این ابعاد میانگین بالاتری نسـبت به والدین کسب نمودهاند. بر اساس یافته های پژوهش میتوان نتیجه گیری کرد که معلمان و والدین نگرش مثبتی به بازی داشته و برای بازی ارزش قائل هستند.

Keywords:

حق بازی کودک , آگاهی از حق بازی , ادراک از حق بازی , والدین و معلمان