مبانی معرفتشناسی حکمت اشراق سهروردی

بررسی نظام معرفتشناسی شهابالدین سهروردی (۵۴۹-۵۸۷ق) به عنوان موسس دومین حوزه اندیشه فلسفی در تاریخ فلسفه اسلامی، اهمیت ویژهای دارد. معرفتشناسی او با بررسی تعارضهای منطقی در نظام فلسفی مشا صورت میگیرد. نظریه سهروردی در باب علم شامل دو جز است: نخست، جز سنتزدایی است که سهروردی در آن، به نظریههای مختلف علم، مخصوصا علم به واسطه تعریف، ادراک حسی، مفاهیم اولی یا مقدم بر تجربه انتقاد میکند. او ابتدا ساختار «تعریف» ارسطویی را نقد کرده که این نقد، نخستین تلاش مهم برای نشان دادن تعارض ساختار ارسطویی و گام نخست در تدوین حکمت اشراق است. سهروردی محدودیتها و نارسایی تعریف را در رسیدن به یقین نشان داده است. به نظر او نظریههای مطرح شده درباره علم، اگرچه ما را به جنبهای از حقیقت رهنمون کرده و کاملا نامعتبر نیستند، اما هیچ یک منتهی به یقین نشده و از امکان وقوع علم سخن نگفتهاند. سهروردی نه تنها میکوشد ضابطه صوری متفاوت حاکم بر تعریف را نسبت به مشائیان ابداع کند، بلکه تلقی او از تعریف، جز اساسی نظریه اشراقی وی از ساختار عقلانی علم است. این اختلاف اساسی مبین دیدگاه کاملا متفاوت اصول منطقی و معرفتشناسانه در فلسفه است که بر اساس آن جز دوم نظریه سهروردی شکل میگیرد، به طوری که در حکمت اشراق، برتری از آن شهود و بر مبنای نظریه مشاهده- اشراق است. و بر اساس«علم حضوری» تدوین میشود.

Keywords:

سهروردی , معرفت , معرفتشناسی , تعریف , اشراق , مشاهده , خودآگاهی , علم حضوری