اثربخشی زوج درمانی سیستمی-رفتاری بر عملکرد خانواده و عملکرد جنسی زنان دارای همسر معتاد

هدف: هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری بر بهبود عملکرد خانواده و عملکرد جنسی زنان دارای همسر معتاد بود. روش: روش پژوهش نیمه ­آزمایشی با طرح پیش ­­آزمون و پس­­ آزمون و پیگیری سه­­ ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری، زنان دارای همسر معتاد مراجعه­ کننده به مرکز مشاوره ویژه زنان تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی در شهرستان سنندج در سال ۱۳۹۸ بود. با استفاده از روش نمونه­ گیری در دسترس، ۳۰ نفر انتخاب و به­ صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سنجش خانوده اپشتاین، بالدوین و بیشاب (۱۹۸۳) و پرسشنامه عملکرد جنسی زنان روزن و هایمن (۲۰۰۰) بود، و زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری کرو و ریدلی (۲۰۰۰)  طی ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای هفته­ ای یک­بار برای گروه آزمایش اجرا شد. دادهها با آزمون تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافتهها: نتایج نشان داد که زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری بر بهبود عملکرد خانواده (۳۸/۱۹۲۷=F، ۰۰۱/۰=P) و عملکرد جنسی (۶۸/۴۳=F، ۰۰۱/۰=P) زنان دارای همسر معتاد در مرحله پس ­آزمون اثربخش بوده و این تاثیر در مرحله پیگیری نیز پایدار مانده است. نتیجه­ گیری: رویکرد زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری به زنان دارای همسر معتاد کمک کرد تا توانایی خود را برای ایجاد روابط موثر، گفت­وگو، مذاکره، و تعامل افزایش دهند و از این طریق عملکرد خانواده و عملکرد جنسی خود را بهبود بخشند.

Keywords:

زوج درمانی سیستمی-رفتاری , عملکرد خانواده , عملکرد جنسی