ساختار نفس و بدن به مثابه الگویی برای نحوه مواجهه انسان با طبیعت

انسان ضرورتا به تصرف در طبیعت جهت تولید صنعت یا تامین سایر نیازهای خود نیازمند است. ازطرف دیگر تصرفات انسان نمیتواند بیحدومرز باشد بلکه محدودیتها و چهارچوب­هایی لازم است؛ اکنون این سوال پیش میآید آیا ملاک و معیاری برای نحوه تصرف بشر در طبیعت وجود؟ پاسخ به این سوال از منظرهای گوناگون قابل بررسی است. در این مقاله با رویکردی انسانشناختی در صدد ارائه یک پیشنهاد هستیم. این رویکرد بر آن است تا با رجوع به ساختار نفس و بدن انسان، محورهای کلی تصرفات بشر در طبیعت را تبیین کند. ازآنجاکه صنعت برای استفاده انسان است، شناخت انسان میتواند نحوه مواجهه ما را با جهان اعتلا دهد. برای این منظور دو شیوه برای تبیین نحوه تصرف در طبیعت و مواجهه با صنعت بیان شده است: الف: ازطریق رابطه نفس و بدن: بر این اساس تبیین ساختار حاکم بر نفس و بدن، محدوده تصرفات و کیفیت تعامل انسان با طبیعت و صنایع را روشن میکند، ب: از طریق خصوصیات کلی حاکم بر ساحت جسمی انسان. در این شیوه با تامل در اصول حاکم بر جسم انسان، یک سری احکام کلی مواجهه با طبیعت استنباط میشود. این تحقیق، پژوهشی بنیادین با روش تحلیل عقلی است. بر این اساس مراجعه به انسان به عنوان یک اصل روش شناختی می­تواند مبنای مسائل معرفتی و عملی در حوزه­های مختلف قرار بگیرد و طرح موضوعی برای فلسفه تکنولوژی باشد.

Keywords:

Man , Nature , Possession , Industry , Soul and Body. , انسان , طبیعت , تصرف , صنعت , نفس و بدن.