تبیین جایگاه تشبیه در منظومه های غنایی؛ با تکیه بر پنج منظومه عاشقانه

گزینش واژگان و چگونگی قرارگرفتن آنها در جمله و چینش آن براساس شرایط نحوی یا گریز از این شرایط و صور خیال را می­توان از مهم­ترین ویژگی­های هر زبان دانست. تحلیل زبان هر اثر باتوجه­به ویژگی­های ذاتی آن و بررسی هنجارگریزی­های صورت­گرفته در گستره متن، می­تواند بازگوکننده نوع آن قلمداد شود. انواع تشبیه به­عنوان یکی از ارکان علم بیان در پدیدآمدن هویت زبان متناسب با محتوای غنایی، تاثیرگذار است و در خدمت رویکرد عاطفی، ادبی و القایی این زبان قرار دارد. همچنین واژگان استفاده­شده در قالب مشبه و مشبه­به و نیز نوع وجهشبه، درجهت تبیین زبان این آثار عمل میکند. از سوی دیگر، اغراض تشبیه و نقشی که در انتقال محتوا برعهده­ دارد، با نوع مضامین غنایی متناسب است و در کنار مختصات دیگر زبان غنایی، از عوامل تاثیرگذاری بر مخاطب به­شمارمی رود. در این پژوهش کوشش شده است تا نقش این رکن علم بیان در پنج منظومه عاشقانه، با موضوع واحد بررسی شود و براساس مشترکات به­دست­آمده، یکی از شاخصه­های زبان غنایی تبیین شود.  

Keywords:

علم بیان , تشبیه , ادبیات غنایی , زبان , مشبه , مشبهبه , وجهشبه