استفاده از رسوبات دریاچه های مصنوعی (سدها) به عنوان شواهد زیست محیطی ورودی های حوضه آبریز و آلاینده جوی

دریاچه های طبیعی و مخازن مصنوعی(۱) (سدها) به عنوان چاله هایی برای نگاهداشت آب حوضه آبخیز و همچنین برای تجمع رسوبات ریز مشتق از جو محسوب می شود و بنابراین، اطلاعات با ارزشی از تغییرات زمانی در این ورودی ها(۲) وجود دارد. در حالی که استفاده از رسوبات دریاچه های طبیعی به عنوان اسناد زیست محیطی ثابت شده است، کاربرد رسوبات سدها (دریاچههای مصنوعی) به عنوان رکوردهای زمانی کمتر بوده است. اما ظاهرا برای بررسی گذشته ی آلودگی ها، منابع آبی مصنوعی دارای جاذبه بیشتری است: این ذخایر بیشتر در مجاورت با شهرها و آلایندهای صنعتی قرار گرفته اند و رسوبات سریعا و همزمان با انتشار آلودگی،انباشته می شود. فقدان علاقه به رسوبات مخازن مصنوعی ناشی از این ادراک است که احتمالا تغییر سطح اساس آب این ذخایر، باعث آشفتگی قابل توجه رسوبات مخازن می گردد. شاید این ادراک با نبود تحقیق در سیستم های رسوبی مخازن مصنوعی تقویت گردد. بنابراین نیاز به بازنگری پژوهش های منتشر شده (مطالعات نسبتا اندکی که از رسوبات ذخایر آبی مصنوعی و از مطالعات مربوط با ادبیات رسوبات دریاچه های طبیعی استفاده شده است) در مورد الگوها و فرآیندهای رسوبی ذخایر مصنوعی وجود دارد و بنابراین بطور حیاتی پتانسیل و مشکلات استفاده از رسوبات ذخایر آبی را بعنوان رکوردهای زمانی آلودگی ارزیابی می کند. درک فعلی فرآیندهای رسوبگذاری و توزیع رسوبات ناشی از آن فرآیندها، بازنگری می شود. برخی تفاوت های مهم بین دریاچه های مصنوعی و طبیعی مورد تاکید بیشتر قرار می گیرند و الزامات نمونه گیری و تفسیر داده های رسوب شناسی مورد بحث قرار داده می شوند. پیشنهاد می شود که فعلا منبع با ارزشی در حال استفاده است و همچنین نشان داده می شود که داده های رسوبی ذخایر مصنوعی قادرند داده های مهمی را برای فهم و بازسازی آلودگی های جوی و حوضه آبخیز این منابع، مهیا نمایند.

Keywords:

پسروی آب(۳) , ذخایر مصنوعی آب(سد) , رسوب گذاری(۴) , نمونه گیری رسوبات(۵) , رکوردهای زمانی(۶)