آموزش ریاضی مبتنی بر رویکرد اجتماعی - فرهنگی و نقش آن در رشد توانایی حل مساله دانشآموزان دبیرستانی

پژوهش بر اساس نظریه اجتماعی– فرهنگی رشد و با تاکید بر نقش یادگیری همیارانه بر رشد شناختی دانشآموزان در درس ریاضی و به ویژه بر توانایی حل مساله آنان، انجام گرفته است. یادگیری از طریق تشریک مساعی بر دانش و تواناییهای بالقوه دانشآموز که میتواند از طریق تعاملات میان ذهنی (میانفردی) و درون ذهنی رشد کند، مبتنی است. روش پژوهش کیفی واز نوع مورد کاوی بوده و دادهها به شیوه مشاهده مشارکتی، مصاحبه روایتی، یادداشتهای میدانی و شواهد اسنادی، گردآوری شده است. دادهها در جریان تدریس یکی از معلمان متخصص و فعال در رویکرد مذکور و در درس ریاضی تکمیلی پایه اول دبیرستان (پایه نهم کنونی) به دست آمد. پژوهش در کلاسی ۲۰ نفره در یکی از دبیرستانهای غیردولتی پسرانه شهر تهران، صورت گرفت. پژوهش مبین، ساختن دانش و یادگیری ریاضی در ضمن کار گروهی و سپس درونیشدن آن، به همراه رشد توانایی بازنماییهای مختلف دانشآموزان بود و نیز رشد توانایی حل مساله آنان در دامنه تقریبی رشدی ضمن حل مساله گروهی و در تعامل با معلم، نمایان شده است. مقاله حاوی ملاحظاتی در زمینه؛ فرایند، پیامد و مولفههای مرتبط است.  

Keywords:

رویکرد اجتماعی – فرهنگی , دامنه تقریبی رشد , حل مساله , یادگیری همیارانه , آموزش ریاضی