سرمایههای فکری دانشگاه؛ مبنایی برای سازماندهی برنامهریزی دانشگاهی

پژوهش حاضر در بخش اول با تجزیه و تحلیل الگوهای مختلف سرمایه فکری، الگویی برای شناخت «سرمایههای فکری دانشگاه» ارائه کرده است. در بخش دوم به کمک پژوهشی موردی، درصدد شناسایی سرمایههای فکری دانشگاه براساس پیمایش نظرات اعضای هیات علمی و مدیران دانشگاه بوده تا در بخش سوم، الگوی نظری خود را تکمیل نماید. نهایتا در بخش چهارم چگونگی کاربست الگو را برای برنامه ریزی دانشگاهی، مورد مطالعه قرار داده است. بخش اول پژوهش به روش تحلیل اسنادی، بخش دوم به شیوه تحلیل محتوا، بخش سوم به روش تحلیل تطبیقی و بخش چهارم پژوهش نیز به روش تحلیل اسنادی، انجام شده است. در این راستا در بخش دوم پژوهش که پیمایشی بود، دادهها از طریق پرسشنامهی محققساختهایی حاوی سوالهای بازپاسخ، گردآوری شده است. جامعهی پژوهش در این بخش شامل مجموعه اعضای هیات علمی دانشکدهها (۳۰۰  نفر) و مجموعه مدیریت دانشگاه شریف (۱۹ نفر) بوده است که از این دو جامعه به ترتیب، نمونهگیری تصادفی طبقهای (۱۰۳ نفر) و سرشماری (۹ نفر) صورت گرفته است. یافتهها حکایت از چهار سرمایه اصلی، یعنی؛ سرمایه انسانی، سرمایه نوآوری، سرمایه سازمانی و سرمایه ارتباطی برای دانشگاه دارد. البته مشارکتکنندگان در پژوهش موردی، عمدتا به سرمایه انسانی اشاره کردهاند. نهایتا یافتهها نشان میدهد که الگوی حاضر، میتواند برای سازماندهی برنامهریزی دانشگاهی در سه بعد؛ آموزش، پژوهش و خدمات دانشگاهی به کار گرفته شود.  

Keywords:

سرمایه فکری دانشگاه , سرمایه انسانی , نوآوری , سازمانی و ارتباطی , برنامهریزی دانشگاه