بررسی عملکرد قطعات سازه ای سامانه آشکارساز ناهنجاری مغناطیسی هواپایه با شبیه سازی محیط عملیاتی

آشکارسازی ناهنجاری مغناطیسی روشی غیرفعال است که با آشکار کردن ناهنجاری ها در میدان مغناطیسی زمین، به کشف اشیا فرومغناطیسی ناشناس در محیط می پردازد. تشخیص ناهنجاری مغناطیسی مسئله ای مهم در برنامه های مختلف از جمله نظارت زمین شناسی و شناسایی نظامی است. سنسورهای آشکارش ناهنجاری مغناطیسی؛ آشفتگی های موضعی را در میدان مغناطیسی تشخیص می دهند، که می تواند برای تشخیص وجود و برآورد جایگاه اشیا پنهان یا غوطه وری مانند زیردریایی ها و سنگ معدن استفاده شود. تشخیص زیردریایی هایی که از لحاظ صوتی بسیار بی صدا ساخته می شوند، به وسیله آشکارسازهای صوتی بسیار سخت و حتی ناممکن است. از این رو بهره مندی از سیستم های آشکارساز ناهنجاری مغناطیسی ضروری به نظر می رسد. در پژوهش حاضر در ابتدا سامانه های موجود مورد بررسی قرار گرفته، سپس به بازطراحی مکانیکی یک سامانه آشکارش ناهنجاری مغناطیسی هواپایه پرداخته شده است. در ادامه توزیع تنش در سامانه طراحی شده به وسیله نرم افزار آباکوس به روش اجزا محدود مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد بیشینه مقدار تنش مجموعه قطعات برای شتاب عملیاتی ۰/۲g  برابر باMPa ۸۸/۷  است که این مقدار در واقع بسیار کمتر از تنش تسلیم ماده مورد استفاده  است. در نتیجه، در هیچ کدام از قطعات، تغییر شکل دائم ایجاد نمی شود که از قابل قبول بودن طراحی مکانیکی سامانه آشکارش ناهنجاری مغناطیسی هواپایه حکایت دارد.

Keywords:

آشکارسازی ناهنجاری مغناطیسی , طراحی مکانیکی , روش اجزا محدود