معنایابی و گردشگری مذهبی: مطالعه مردم نگارانه

زیارت بخش مهمی از فعالیت­های مربوط به گردشگری مذهبی را دربر می­گیرد. پژوهش حاضر، با اتخاذرویکرد کیفی به توصیف چگونگی معنایابی زنان در گردشگری مذهبی می پردازد، در چارچوب مفهومی نگاهی به گردشگری وجودی کوهن انداخته شده­است؛ از روش مردم­نگاری برای اجرای عملیات تحقیق استفاده شد. تکنیک گردآوری داده­ها مشاهده مشارکتی و مصاحبه­های نیمه ساخت­یافته بود ومشارکت­کنندگان با نمونه­گیری هدفمند انتحاب و یافته­ها از طریق تحلیل موضوعی تحلیل شده­اند، جامعه مطالعه شده گردشگران زن بقاع متبرکه شهر شیراز بودند که از طریق مصاحبه عمیق با ۳۰نفر، داده ها جمع­آوری شد. یافته­ها حاکی از این می­باشند که سفر زیارتی علاوه بر اینکه سفری بیرونی است، می­تواند سفری درونی باشد و موجب برقراری تعاملات فردی، میان فردی و فرا مادی و اتصال ونزدیکی فیزیکی و قلبی در فضایی مملو از عاطفه دینی و فارغ از هرگونه تعلق و روزمرگی گردد که در نهایت منجر به معنا یابی وجستجوی خود حقیقی می­گردد.زیارت بیان کننده جستجوی ای روحانی ـ وجودی به سوی نیرویی ماورایی است؛ بنابراین به زائر کمک می کند که به چشم اندازی درونی دست پیدا کند وبه سفری فراتر از زمان ومکان برود.درواقع چنین سفری برای زنان فرصتی مغتنم است که ا زکارهای روزمره جداشوندوبه کنکاشی عمیق بپردازدتاگمشده های درونی خودرابیابند.

Keywords:

معنایابی , گردشگری مذهبی , مردم نگاری , تحلیل تماتیک