تحلیلی بر وضعیت مسکن استان اصفهان

آگاهی از وضعیت مسکن در فرایند برنامه ریزی های منطقه ای، استفاده از شاخص های مسکن است. این شاخص ها که نشان دهنده وضعیت کمی و کیفی مساکن در هر مقطع زمانی است راهنمایی موثر برای بهبود برنامه ریزی مسکن آینده است. هدف اصلی پژوهش حاضر، تحلیل و بررسی وضعیت مسکن استان اصفهان با استفاده از شاخص های کمی و کیفی مسکن و نیز تعیین عوامل موثر در بهبود شاخص های مزبور و رتبه بندی و سطح بندی نواحی استان بر اساس مدل های کمی برنامه ریزی منطقه ای می باشد. نوع پژوهش کاربردی و روش مطالعه تحلیلی و توصیفی است. آمار و اطلاعات موردنیاز تحقیق از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ گردآوری شده است. سپس با استفاده از ۲۶ متغیر، نسبت به ایجاد ۲۲ شاخص انتخابی اقدام گردید. تعداد ۲۲ شاخص انتخابی با روش تحلیل عاملی به ۴ عامل تقلیل یافت که این عوامل جمعا ۶۲/۹۷ درصد از واریانس را در برمی گیرند. درنهایت به منظور رتبه بندی و سطح بندی شهرستان های استان از تکنیک ویکور استفاده شده است. نتایج نشان دهنده این است که در بین ۴ عامل، عامل زیربنایی با مقدار ویژه ی ۷۱/۱۶، به تنهایی ۰۲/۷۶ درصد از واریانس را در برمی گیرد و بیشترین تاثیر را در بین چهار عامل موثر دارد؛ و به منظور سطح بندی نواحی از روش VIKOR استفاده و شهرستان های استان به ۵ گروه طبقه بندی شده اند که بر اساس آن شهرستان اصفهان با ضریب صفر رتبه اول و شهرستان فریدون شهر با ضریب ۱ در رتبه آخر قرار دارد. به عبارتی ۴/۱۷ درصد شهرستان های استان در سطح بسیار برخوردار، ۴/۱۷ درصد در سطح برخوردار، ۶۹/۸ در سطح نسبتا برخوردار و ۴۳/۳۰ درصد در سطح محروم و ۰۸/۲۶ درصد سطح بسیار محروم را به خود اختصاص داده اند.

Keywords:

مسکن , تحلیل عاملی , روش ویکور , استان اصفهان