بررسی تحولات سواد و سوادآموزی در ایران طی دوره ۱۳۵۵-۱۳۷۷

تفکر و اندیشه، همواره برای بشر نعمتی گرانقدر بوده است و این وجه تمایز با سایر موجودات سبب شده است تا انسان در رهگذر تاریخ و در طول زمان به تکامل دست یابد. بی تردید، پیشرفت و گسترش علوم و شئونات جوامع انسانی، در ارتباط مستقیم با علم و دانش قرار دارد و برخورداری از آن به عنوان یک توانایی ارزشمند، شرط ضروری و اجتناب ناپذیر بر زندگی توآم با رشد ارزشهای انسانی است. امروزه حیات اقتصادی جوامع بیش از آنکه به وسیله عوامل اصلی تولید، همچون کار و سرمایه، رقم زده شود، با میزان و سطح تعلیمات عمومی جوامع پیوند خورده است و اهمیت تعلیمات عمومی به عنوان ابتدایی ترین وسیله برای نیل به شکوفایی و توسعه مورد تاکید است. با برخورداری آحاد ملت از نعمت سواد، فرهنگ انتقال می یابد، ارزشها تثبیت می گردد و سلامت جوامع تامین می شود. با مطالعه اجمالی کشورهای در حال توسعه، به روشنی می توان به ارتباط مستقیم و مستحکمی که بین عامل سواد و توسعه در زمینه های فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی وجود دارد، پی برد. بیشترین میزان فقر، گرسنگی، بیماری، مرگ و میز زودرس، خرافات، روابط ناسالم اجتماعی، و به ویژه آثار شوم استثمار فرهنگی، سیاسی و اقتصادی در مناطقی از جهان وجود دارد که بیشترین آمار بی سوادان و بالاترین شاخص بی سوادی را دارا می باشند. اسلام با دیدی واقعگرا، از فضیلت علم آموزی سخن گفته و آن را فرضیه ای برای هر فرد مسلمان دانسته است. کمتر مذهب یا مکتب مادی یا الهی بدین پایه کلامی بیان کرده است. همچنین رهبر کبیر انقلاب اسلامی، حضرت امام خمینی "ره"، نیز در فرمان تاریخی خود در مورد تشکیل نهضت سوادآموزی بر این امر تاکید ورزیده و از بیان ایشان مشخص می گردد که تحقق هدفهای عالی انقلاب از بعد فرهنگی و تامین استقلال اقتصادی، و سیاسی، اجتماعی و ... منوط به محو بی سوادی از جامعه اسلامی می باشد.