بررسی مفاهیم وجهی زمان دستوری در زبان فارسی
Publish place: Iranian Studies، Vol: 3، Issue: 1
Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 267
This Paper With 24 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JOLR-3-1_004
تاریخ نمایه سازی: 29 اردیبهشت 1400
Abstract:
استفاده از زمان دستوری برای بیان مفاهیم وجهی، یا به عبارتی شیوه های استفاده از زمان دستوری به عنوان ابزار اعمال نظر گوینده در مورد محتوای گزاره در زبان فارسی، موضوعی است که در مقاله حاضر مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این بررسی نشان می دهد که ساختارهای زمانی در زبان فارسی چه در زمان گذشته و چه غیر گذشته در قالب های مختلفی از جمله شرطی، انعکاس اشاره ای و ساختار تمنایی و التزامی به طور فعال در انتقال مفاهیم وجهی نقش دارند و در اکثر این موارد زمان دستوری به کمک عناصر بافتی و نشانگر های وجهی به جای ایفای نقش اولیه مکان یابی زمانی، نقشی وجهی را ایفا می نماید. همچنین به نظر می رسد فرآیندهای شناختی از جمله نگاشت استعاری و فضاسازی ذهنی در کنار مسائل بافتی و کاربرد شناختی، نقش ضروری در شکل گیری کارکردهای وجهی زمان دستوری در زبان فارسی ایفا می کنند.
Keywords:
Authors
محمد عموزاده
دانشیار گروه زبان شناسی دانشگاه اصفهان
حدائق رضایی
استادیار گروه زبان شناسی دانشگاه اصفهان