پیش بینی مهارت های ارتباطی بر اساس ویژگی های شخصیتی و خودپنداره

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی مهارت های ارتباطی بر اساس ویژگی های شخصیتی و خودپنداره در دختران دانشجو انجام شد. پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل دختران دانشجو مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن در نیمسال دوم ۹۷ - ۱۳۹۶ به تعداد ۱۳۵۷ نفر بود.۲۴۰ نفر به صورت نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های مهارت های ارتباطی (Queendam, ۲۰۰۴)، ویژگی های شخصیتی فرم کوتاه (NEO, ۱۹۹۲) و خودپنداره (Beck, ۱۹۹۰) بود. نتایج حاصل از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیری سلسله مراتبی نشان داد خودپنداره ۴/۲۱درصد (۰۱/۰p < ) واریانس مهارت های ارتباطی را پیش بینی می کند. روان رنجورخویی رابطه منفی و معنادار (۰۵/۰p < ، ۱۷۱/۰β=-) و برون گرایی (۰۱/۰p < ، ۱۹۵/۰β=)، با کمی اغماض گشودگی (۰۶۹/۰p=، ۱۰۴/۰β=) و باوجدان بودن (۰۵/۰p < ، ۱۶۴/۰β=) رابطه مثبت و معنادار با مهارت های ارتباطی دارند. بین ویژگی توافق پذیری و مهارت های ارتباطی رابطه معنی داری مشاهده نشد. همچنین نتایج نشان داد خودپنداره به همراه ویژگی های شخصیتی می توانند ۵/۳۳درصد از واریانس مهارت های ارتباطی را تبیین کنند؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت ویژگی های شخصیتی و خودپنداره ازجمله عوامل موثر در پیش بینی مهارت های ارتباطی دانشجویان به شمار می روند.

Keywords:

مهارت های ارتباطی , ویژگی های شخصیتی , خودپنداره