بررسی مقایسه ای آسیب شناسی تاثیر پلاسمای سرد و اشعه ماوراء بنفش بر روی زخم تمام ضخامت عفونی شده در موش های صحرایی نر دیابتی شده

استفاده از لیزرها و پلاسماهای سرد روند ترمیم را به شکل معنی داری در مقایسه با حالت عادی بهبود می بخشند. هدف از این مطالعه ارزیابی مقایسه ای هیستوپاتولوژی و هیستومورفولوژی تاثیر اشعه ماورای بنفش و پلاسمای سرد هلیوم بر روی زخم تمام ضخامت عفونی شده با استافیلوکوکوس اورئوس در موش های صحرایی نر دیابتی شده با آلوکسان است. در این مطالعه تعداد ۶۰ موش صحرایی نر ویستار بالغ دیابتی شده با تزریق داخل صفاقی آلوکسان به میزان ۱۲۰ mg/kg با زخم های ایجاد شده و عفونی شده توسط ml۱ از سوسپانسیون حاوی cfu/ml به۱۰۸ استافیلاکوکوس اورئوس آلوده در زخم به قطر cm ۱ در بین دوکتف مورد استفاده قرار گرفت. موش ها به سه گروه کنترل، درمان با هلیوم پلاسما وماورابنفش تقسیم شدند. تمام گروه های درمان به مدت ۲۱ روز با پلاسمای سرد و اشعه ماورا بنفش به مدت ۳ دقیقه در روز مورد درمان قرار گرفتند. پس از پایان دوره نمونه های پوستی مورد بررسی آسیب شناسی بافتی قرار گرفتند و شاخص های تجمع کلاژن، نفوذ سلول های التهابی و ضخامت اپیتلیوم مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آماری با نرم افزار SPSS۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که پلاسمای سرد هلیوم و اشعه ماورابنفش تاثیر مثبتی بر حضور سلول های التهابی تک هسته ای، تشکیل کلاژن و نوسازی اپیتلیوم دارند. با توجه به نتایج این مطالعه میتوان از پلاسمای سرد و اشعه ماورابنفش در بهبود زخم استفاده کرد، که البته تاثیر پلاسمای سرد در بهبودی زخم بیشتر است.

Keywords:

اشعه ماورابنفش , پلاسمای سرد , هیستوپاتولوژی , دیابت , ترمیم