مقایسه سبک های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک فرزند و چندفرزند گروه های سنی ۱۲-۶ ساله شهر بندرعباس

تعداد فرزندان می تواند روی خانواده و والدین تاثیرگذار باشد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه سبک های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک فرزند و چندفرزند گروه های سنی ۱۲-۶ ساله شهر بندرعباس انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان سنین ۱۴-۶ سال شهر بندرعباس در سال ۱۳۹۵ بودند که در دو گروه مادران تک فرزند و چندفرزند قرار گرفتند و ۹۰ نفر (هر گروه ۴۵ نفر) به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفته شده، پرسشنامه خوداثرمندی والدینی (PSEQ) و پرسشنامه فرزندپروری آلاباما (APQ) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مادران تک فرزند و چندفرزند در سبک های والدگری تفاوت معناداری وجود ندارد (۰۵/۰ p>)؛ اما بین مادران تک فرزند و چندفرزند در خوداثرمندی والدینی تفاوت معناداری وجود دارد (۲۹/۲۱ F= و ۰۵/۰ p <) و مادران چندفرزند خوداثرمندی بالاتری دارند. با توجه به یافته های این پژوهش، به نظر می رسد افزایش تعداد فرزندان می تواند احساسی از شایستگی در فرایند فرزندپروری به والدین بدهد، اما تعداد فرزندان تاثیری بر سبک های والدگری ندارد.

Keywords:

سبک های والدگری , خوداثرمندی , تک فرزند , چندفرزند , مادر