تحلیل معماری سبز در ایران

معماری سبز برآمده از رویکردی است که نگاهش به طبیعت، کشف نیروهای طبیعی و قابلیت های محیطی و استفاده از انهاست، نه سلطه بر طبیعت و ناشی از نیاز انسان امروز در مقابل پیامدهای سوء جهان صنعتی و مصرفی عصر حاضر است. حفظ و حراست از منابع طبیعی جهان، مصونیت از آلودگی هوا و سایر آلودگی های محیطی، حفاظت از لایه ازن، بهداشت جسمی و روانی، آینده بشریت و همچنین کاهش استفاده از سوخت فسیلی و مصالح ساختمانی، هماهنگی ساختمان با اقلیم و توجه به نیازهای فرهنگی - اجتماعی ساکنین استوار است. چهار اصل کلی در معماری سبز شامل حفظ آب و انرژی، تامین سلامتی محیط زیست، رشد اقتصاد جامعه و ارتقا کیفیت زندگی برای شهروندان می باشد. این اصول در ساختمان سبز یعنی ساختمانی که کمترین ناسازگاری را با محیط طبیعی پیرامون خود و در پهنه وسیع تر با منطقه و جهان دارد، تجلی می یابند. شایان ذکر است که پس از انقلاب صنعتی و به ویژه در قرن بیستم، توسعه فناوری و ساخت وسایل مکانیکی و الکترونیکی برای گرمایش و سرمایش جای استفاده از منابع طبیعی و مصالح ساختمانی مصنوعی جای مصالح بومی را گرفت به گونه ای که یکنواختی در ساخت و ساز باعث پیدایش یک سبک معماری بین المللی شد وابستگی انسان به فناوری باعث نابودی منابع ارزشمند انرژی و بی توجهی به سایر ارزش ها گردید. در اواخر قرن ۲۰ با توجه به نگرانی های فزآینده زیست محیطی و بروز بحران های بوم شناسی، جستجو برای ایجاد شهر پایدار و فنون معماری سبز بیشتر شد. این معماری در قرن ۲۱ در کشورهای مختلف جهان با ترویج استفاده از انرژی های تجدیدپذیر موقعیت قابل ملاحظه ای داشته است.

Keywords:

معماری سبز , منابع طبیعی , محیط زیست , طبیعت , ایران.