بررسی تفکر نامیرایی و حیات جاودان در هویت معماری

نامیرایی معماری به معنای مجموعه صفات و خصوصیاتی است که آنها را از یکدیگر متمایز کرده و شباهت آنها را با یکدیگر آشکار می سازد . هویت جاودان معماری چیزی جدا از محیط انسانی و عوامل در حال حیات آن نیست . این صفات محیطی در طول زمان و به تدریج در ذهن و روح ساکنان بصورت یک تصویر ذهنی روشن و صریح از حس مکان مادی و معنوی شکل گرفته اند و یادآور اتفاقات و گذشته فضا بوده ، سبب شاخص شدن و افزایش خوانایی آن می شود. هدف این تحقیق یافتن عناصر نامیرایی سازنده فضا به عنوان متغیر های مستقل تاثیر گذار بر جاودانگی آن بوده تا با شناخت عوامل ایجاد کننده ، بتوان آنها را تقویت نمود و بدست آیندگان سپرد . انسان ها می توانند هویت پرداز یک مکان باشند و در مقابل مکان نیز می تواند دارای یک هویت انسان ساز باشد . عناصر محیطی سازنده نامیرایی در هویت معماری ، همان عناصر ساختار فضا هستند ولی باید آنها را شناخت و چگونگی کاربرد آنها را مورد بررسی قرار داد تا بتوان بهره گیری لازم از این عناصر را در فضای مادی به صورت هنری در حیات بشری جاریتر سازیم .در این تحقیق سعی بر آن داریم تا اهمیت موضوع را با عناصر جاودانگی و نامیرایی در عوامل تاثیر گذار آن با هویت معماری در قالب روشی تحلیلی-توصیفی مبنی بر مطالعات کتابخانه ای مورد بررسی قرار دهیم ، تا درک فضای هنری مبنی بر ظاهر فیزیکی نباشد و عالم معنا مبنی بر روح آن نیز درک گردد .

Keywords:

نامیرائی , جاودانگی , هویت , هنر , معماری