بررسی تاثیر پیریدوکسین بر بهبود علائم کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه تحت درمان با ریتالین

سابقه و هدف: اختلال بیش فعالی/کمبود توجه (ADHD: Attention Deficit Disorder with Hyperactivity) نوعی اختلال عصب روان شناختی در بین کودکان می باشد که ممکن است منجر به اختلال در فعالیت های روزمره آن ها شود. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر مصرف پیریدوکسین بر درمان و کاهش شدت علائم اختلال کمبود توجه/بیش فعالی در کودکان تحت درمان با ریتالین انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی از بین کودکان ۵ تا ۱۲ سال مبتلا به ADHD مراجعه کننده به درمانگاه نورولوژی اطفال، ۵۰ کودک به روش نمونه گیری آسان انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه درمانی مساوی تقسیم گردیدند. یک گروه فقط تحت درمان با ریتالین و گروه دوم همزمان تحت درمان ریتالین و پیریدوکسین قرار گرفتند. تغییر شدت علائم بیماری در ابتدا و انتهای درمان با استفاده از پرسشنامه کانرز (Conners) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بیماران در دو گروه درمانی از نظر سن و جنس همسان بودند. در هر دو گروه درمانی، میانگین نمره شدت بیماری نسبت به قبل از مداخله (به ترتیب ۹۲/۲۳ و ۱۲/۳۲ واحد) کاهش یافته بود (۰۰۱/۰P<). همچنین در کودکان مبتلا به ADHD با تظاهر ترکیبی پرتحرکی و کم توجهی، بین شدت علائم در دو گروه پس از مداخله (میانگین شدت علائم به ترتیب ۰۹/۶۵ و ۰۰/۵۴) تفاوت آماری معناداری مشاهده شد (۰۰۶/۰P=). نتیجه گیری: افزودن قرص پیریدوکسین به رژیم درمانی کودکان ۵ تا ۱۲ سال مبتلا به ADHD با تظاهر ترکیبی، کاهش بیشتر شدت علائم و افزایش اثربخشی درمان را به دنبال دارد.  

بررسی تاثیر پیریدوکسین بر بهبود علائم کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کمبود توجه تحت درمان با ریتالین Keywords:

Attention Deficit Disorder with Hyperactivity , Methylphenidate , Pyridoxine , اختلال بیش فعالی و کمبود توجه , پیریدوکسین , متیل فنیدیت