بایدها و نبایدهای استفاده از انرژی خورشیدی در ایران (مطالعه موردی : منطقه ده عملیات انتقال گاز)

وابستگی شدید و نیاز فزاینده جهان به منابع انرژی که به عنوان عامل اساسی رشد و فعالیت های اقتصادی محسوب می شود از یک طرف و محدودیت ذخایر نفتی و سایر سوختهای فسیلی از طرف دیگر، جهان را در سالهای اخیر با مسأله بسیار پیچیده چگونگی تأمین انرژی مورد نیاز آینده مواجه ساخته است. همچنین مسأله احتمالی تغییرات اقلیم و ارتباط آن با مصرف و سوختهای فسیلی و افزایش گازهای گلخانه ای به مسأله فوق ابعاد جهانی داده است. چنانکه ناهنجاری های اقلیمی در قالب رخدادهای گوناگون خشکسالی، سیلابهای مخرب، آتش سوزی های جنگلی، طوفانهای حاره ای و فاجعه های جوی و آلودگی هوا در سالهای اخیر بسیار چشمگیر بوده و می تواند ریشه در تغییر ترکیبات اتمسفر داشته باشد. گرچه هنوز نفت در تأمین انرژی مورد نیاز جهان نقش مسلطی ایفا می کند، با این حال بحران دهه هفتاد برای اولین بار آسیب پذیری امنیت عرضه آن را برای کشورهای صنعتی به وضوح آشکار نموده است. از این رو جهان در تکاپوی گذر از این تنگنای انرژی به منابع تجدید شونده، به ویژه انرژی خورشیدی چشم دوخته و در راستای تکوین و توسعه فناوری بهره وری از آن به سرعت گام بر می دارد. دراین تحقیق با تأکید بر نیاز رو به رشد مصرف انرژی در سالهای آینده به اهمیت انرژی خورشیدی برای تأمین بخش مهمی از کسری انرژی اشاره نموده و با استفاده از دو شاخص آمار ساعات آفتابی و درجه ابرناکی بیشتر نقاط کشور، به استفاده از این منبع انرژی پاک نسبت به سایر منابع انرژی (باد، هسته ای و ...) تأکید می گردد

Keywords:

انرژی خورشیدی , سوخت فسیلی , انرژی پاک , ساعات آفتابی