مقایسه اثر تمرینات شنا و بی تمرینی بر اینترلوکین- ۱۷ و اینترلوکین- ۱۸ موش های صحرایی

زمینه و هدف: اینترلوکین- ۱۷ (IL-۱۷) و اینترلوکین- ۱۸ (IL-۱۸) سیتوکین های پیش التهابی می باشند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات شنا و بی تمرینی بر IL-۱۷ و IL-۱۸ موش های صحرایی بود. روش بررسی: ۶۰ سر موش صحرایی انتخاب و به ۵ گروه ۱۲ سری (۱) ۸ هفته تمرین شنا، (۲) ۱۰ هفته تمرین شنا، (۳) ۸ هفته کنترل، (۴) ۱۰ هفته کنترل و (۵) ۲ هفته بی تمرینی به دنبال ۸ هفته تمرین شنا تقسیم شدند. تمرینات شنا شامل ۸ و ۱۰ هفته، ۵ جلسه در هفته و هر جلسه ۶۰ دقیقه بود. تجزیه و تحلیل یافته ها با آزمون های آماری کالموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس با یک راهه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت. یافته ها: ۸ (۰/۵۶=P) و ۱۰ هفته (۰/۵۱=P) تمرین شنا اثر معنی داری بر IL-۱۷ موش های صحرایی ندارد، ۸ هفته تمرین شنا اثر معنی داری بر کاهش IL-۱۸ ندارد (۰/۷۲=P). همچنین، ۱۰ هفته تمرین شنا اثر معنی داری بر کاهش IL-۱۸ موش های صحرایی دارد (۰/۰۰۵=P) و ۲ هفته بی تمرینی به دنبال ۸ هفته تمرین شنا اثر معنی داری بر افزایش IL-۱۷ (۰/۰۱=P) و IL-۱۸ موش های صحرایی دارد (۰/۰۰۱=P). نتیجه گیری: با توجه به اینکه ۱۰ هفته تمرین شنا منجر به کاهش و ۲ هفته بی تمرینی به دنبال ۸ هفته تمرین شنا منجر به افزایش سیتوکین های پیش التهابی می گردد. نتیجه گیری می شود، برنامه تمرینی به منظور پیشگیری از بروز التهاب نباید قطع شود.

Keywords:

Interleukin-۱۷ , Interleukin-۱۸ , Swimming , اینترلوکین- ۱۷ , اینترلوکین- ۱۸ , شنا